Bence Anneler Günü ile Dünya Şiir Günü aynı gün kutlanmalı. Çünkü yeryüzünde anne kadar hakiki şiir yok. Hiçbir şiir doğum kadar yürekten ve ruhtan gelmiyor. Şiir anneden geliyor, annenin içinden geliyor. Fakat dünyaya bir şiir ruhuyla gelen çocuk, şiirle göbek bağını pek çabuk kesiyor, tez zamanda düz yazıya dönüşüyor. Sonra yitirdiği şeyi aramaya başlıyor çocuk. Şiir öyle uzakta kalmış ki, ne yapsa ne etse bir daha o yitik ülkeye dönemiyor. Bir kez dünyanın düz yazısı ile tanışan çocuk susuz kalmıştır. Saflık ırmağına eğilip yüzünü görmeyeli çok sular geçmiştir. Süt-şiir bozulmuştur artık.

Dünya düz yazıdır. Çocuk ölür ve şiir olur, anneyi düz yazıya terk eder, annede şiir söner. Çünkü hiç bir şiire sığmaz bu göz yaşı ve keder. Anne adlı bir lunapark var bu dünyada, yaz kış 24 saat açık. Anne bir atlıkarınca orada başımız onunla döner. Yalnız bir balerin gibidir anne, eteğine tutunuruz ısıtır bizi., eteğinden düşünce başlar üşümemiz. Sonra eğlence biter. Annenin geniş kanatlarından kopup düşeriz dünyaya. Lunapark ıssız kalır, atlıkarınca durur, balerin yorulur, dönme dolap dönmez olur. Çocuk büyür ve lunaparkın önünden derin bir iç sızısıyla geçer. Bayram bitmiş gibi, çocuklar lunaparkı terk eder. Anneyi terk etmek şiiri terk etmek gibidir. Atlıkarıncanın lunaparkı terk etmesi gibidir.

Düz yazı bir çocuğum ben, anneme şiirli bir mektup yazmak istiyorum. Annemin güleceğini biliyorum. Sevgiyle gülümsüyor. Oysa biraz dalga geçsin , alay etsin isterdim yapmaz bilirim. Hangi şiir anlatabilir ki anneliği ve hangi şair sahiptir annedeki şiirli düşünceye. Anneler bunu bilir ve çocuklar eğlensin diye, onların şiir yazmasına ses çıkarmazlar,hatta kendilerine bir şiir yazılmasına razı olurlar. İşte bir kez daha şairler annesi Gülten Akın’ın o dizeleri:

Anneler olmazsa kim kimi severdi
Saklı tutun insanı insana bağlayan güvenci

Kim bağışlardı şiir yerine bir düz yazı olan çocukları? Kim severdi onları, huysuzlukları, acemilikleri ve ilgisizlikleriyle? Ve kim adı nazlı bir gül bile olsa, naz etmeden , sessiz ve çalışkan bir atlıkarınca gibi döner dururdu çocuklar sevinsin diye. Ve eteklerine çocukluğun dört mevsiminden yapraklar biriktirirdi bir balerin inceliğiyle. Bütün çocukların toplandığı bir şiir, bütün bahçelerin toplandığı bir şiir, bütün bahçelerin toplandığı bir ’gül’ dür anne. Yoktur öyle içli bir şiir.