Konu oradan buradan açılmışken: yüreğimizi kuşatan benciliğin sebebine mağlup olmadan
Biz acaba hangi sinekten yağ çıkardıkta. bu kadar tiksindirici oldu çevremiz…
O kadar güzelliklerin içinde. Günümüz güneşimiz parıltısız ne hale gelmiş ya! Bundan sonrası için ilk adım
Başkalarının ne kadar kıymetli mühim birileri olduğunu düşünerek, aslında var olan bizdeki bizi kayıp etmişiz.

Geride bıraktığımız paylaşımlar onlar için gerçekçi görünmese de. İpe un sermeye benzemiş ve şimdi düşünüyorum da çok önemsizlermiş,’ diyorum.

Bilinen şu ki, bu hastalıklı varlıkların içimizi çürüttüğünü ve bununda yaşamın her karesinde başarısız olmamızı tetiklendiğini fark edemiyoruz.
Yok, aman deriz!...
Bu süreçte yalandan bile olsa.
Hadi canım bu seferde ben yanılayım, haklı çıkan çoğunluk olsun kafamızdan fazla büyütmemeliyiz.

Sonuç teşhis konulmamış bir hastanın, ruhsal çöküntülerini yaşanmamışlıklarını o karanlık tüllerde çıkarayım derken.
Kısaca karşımıza her kim çıktıysa, o aslı astarı olmayan kirli düşüncelerinin çehresinde doğruyu da bir o kadar çok zayıf algılama mağduru olmamalıyız
Şöyle bir şeyde oluyor gerçek içi.
Komşu da iki kişinin çıktığını görüyorsun kendince düşünüyorsun “yahu bunlar akrabalardır” mutlaka?
İşin özünü sonra çözüyorsun onlar iki hırsızmış ve komşun evine girip buldukları iki çift yeni ayakkabısını alıp gitmişler.
Herkesi iyi niyetle görürsen giden ayakkabı kadar canında olabiliyormuşsun...


Tek kendime sorduğum sor şu: hata derecimizi artıran onların varlığını en kısa zamanda hayatımızdan çıkarmakla başlamalıyız.
Diğer öz güvenin yüksek sağduyusu bir ondan daha yüksek insanları kendimize örnek kılıp geride bıraktığımız izlerin bizdeki adına yürümelerine de izin vermeyeceğiz.
Ve onlara destektik. ama gögüsümüzü kabartan ne sevgisi varmış. nede dostlukları deyip kendimizi helak etmeyeceğiz
Doğrunun tek adresi var.evet kadar hayır demesini bileceğiz...