Az ışıklandırılmış sokaklardan taşıp, az sevilmiş yüreğimin penceresi olan gözlerimde birikti sonra.

Buğusuna adını yazmak istedim, gitmedi elim…

Gitmedi elim, bulutların ardına gizlenmiş yıldızların; bizden çalıp gittiği umutları resmetmek için kalemime.

Az önce başladı işte.

“Göstere göstere yağar mı yağmur, çakar mı gün ortası şimşek” dememe fırsat vermeden, yarım bırakılmış bir dua gibi döküldü göğün dudaklarından; gözlerini bırakarak yanı başıma.

Gözlerin…

Işığın varlığından utanmasına sebep, güneşin doğarken hicap duymasına vesile; gece karası gözlerin.

Gözlerin…

Tavana sabitlenmiş bakışlarımın tek dert ortağı, görmekten usanmadığım düşlerimin tek sebebi, aldığım her nefesin “iyi ki varsın” ı gözlerin…

Az önceydi başlayışı, hızlandı şimdi biraz.

Kim bilir hangi tomurcuğa yeni bir aşk lütfedecek bir yağmurun, koca bir şehre çöken kasvetiyle ıslanıyor varoşlar.

Islanıyor küçücük elleri ilkbaharın..Üşüyor düşlerim sessiz sedasız…

Oysa, ne çok severdim yağmuru sen yanımdayken.

Islanmak ama hep ıslanmak üzere kurgulanırdı baharın yaramaz çocukluğu.

Ama şimdi, ya çok fazla duyuyorum “November Rain”i, ya yaşlanıyorum gerçekten.

Bende anısı olmayan sokaklarında geziyorum bu şehrin, olmuyor; olamıyor.

Attığım her adımda, düşen bir damlanın hüznüyle ıslanıyorum yeniden.

Bulutlar geçiyor üzerimden gece renginde; ıslaklığını yanı başıma bırakarak.

Aslında hiç hakkım yok, biliyorum.

Sana ihale edilmiş sitemlerim de, benden uzaklaşmış benliğime kavuşma gayretim de; yalnızlığıma anlattığım hoş bir anı sadece.

Ve yalan külliyen. En az varlığın kadar…

Üstelik, sana her seslenme çabamda; ördüğüm birkaç sıra duvarı da kendi hayallerimi de yıkarak yok ettim seninle birlikte.

Şimdi, düşen her damlanın ağırlığıyla ezilerek ve bir zamanlar o yağmurun nelere sebep olduğunu hatırlayarak; yeni ölmüş bir sevdanın toprağına düşüyorum sessizce..

Suskunluğum ikrarım, yağmur tek günahımdır..

Az önce başladı seninle karışık yağmur ve dineceği yok gibi…