Trenler gelip geçiyor.Hiç biri durmuyor. Kasabaya hiç kimse gelmiyor. Araç farları hızla koşan bir tavşanı hatırlatıyor bazen o kadar.Her şey bir Necip Fazıl şiirine benziyor. Kasabanın gündüzü de gecesinden farksız artık. İlginç bir şey yok. Durgunluğun, sessizliğin, sıkıntının kül rengi tarihi yazılıyor durmadan.Kasabaya yağan yağmur bile bu kül rengi tarihten payını alıyor ve öyle yağıyor. Belki sonbahardandır. Üzgün yağmurdur.


Kasabada gölge yok artık. O eskidendi. Kasabada yaz günleriydi Ve eski kızlar gibi gölgesi bile güzeldi. Sonra o gölge büyüdü , kızlar büyüdü, güzelliğin gölgesi kalmadı. Gölge gölge olmaktan çıktı ve kasaba karanlığa kaldı. Kasaba daha da kararacakmış, öyle diyorlar. Çünkü gölgeler kararınca ümitlerimizin de bir bir karardığını biliyorlar. Yüzlerimiz gözlerimiz de kararıyor. Çünkü her kes karanlık bir bakış ediniyor ve karanlık sözler bir nakarata dönüşüyor. Her yerde tekrarlanıyor, söyleniyor karanlığın şarkısı. Ne akşam kalıyor ne sabah . Karanlıkla yatıp karanlıkla kalkıyoruz. Sonbahardandır, umarım sonbahardandır. Gölge sahibini bulur.


Yazı değil bu. Siyah yazı değil bu yazdığım. Fakat bu yazıya bir renk bulamıyorum. Kül rengi de değil, gri de. Karanlığın rengi karanlıktan başka bir şey değil. Siyah başka karanlık başka. İnsan bu kasabanın karanlığına üzülemiyor bile. Hüznün keyfini çıkaramıyor. Bir günün sonunda arzu duyup Ahmet Haşim’in dizesini mırıldanamıyor: ’Akşam, yine akşam, yine akşam’ diyemiyor. Biliyor çünkü akşam değil artık. Yine karanlık, yine karanlık. Belki sonbahardandır. Umarım sonbahardandır. Ve benim vahim karamsarlığımdandır.