İstiklal Marşı’mızın kabulünün 93. yılını gururla kutluyoruz. “Allah bir daha bu millete İstiklal Marşı yazdırmasın.” diyen Mehmet Akif Ersoy’u da rahmetle anıyoruz.

“Bize çağ dışı diyorlar, doğrudur.

Çağlar açtık çağlar kapattık.

Çağlar bizden geri.” diye alnının çatısına vura vura, göğsünü gere gere haykıran bir adam! Hep ileri, daima ileri, komple ileri… Asla kalma geri diyen! Kişisel gelişim uzmanı… Rotası belli, çaplı biri…

“Edepsizliğin başladığı yerde edebiyat biter.” demiş ya Akif, bugünü görseydi edebiyatın yerle bir olduğunu görür ebediyen susardı.

İlla edep derdi.

“Ne ibrettir kızarmak bilmeyen çehren,

Bırak kardeşim tahsili; git önce edep, hayâ öğren.” tahsilden de önemli olan terbiyedir. Edeptir kılavuzumuz, hayâdır yolumuz. Bu uğurda fedakârlık etmezsek, cefayı hak ederiz ömür boyu. Sineye çekeriz en deli doluyu.

Fikir olmayan kafada küfür olur. Küfrü bol bir dönemdeyiz. Edebi edepsizden öğrenen Mevlana çizgisinde olan Akif hakkıyla okunmalı ve onun bizlere miras bıraktığı tavrını hakkıyla yerine getirmek için hep birlikte mücadele etmeliyiz.

Akif karakterinde bir nesil arzuluyorum. ‘Haddeden geçmiş’ bir nesil ama haddini bilen! Özü sözü bir olan… “Budur cihanda en beğendiğim meslek; Sözün ödün olsun hakikat olsun tek.” diyen.

Tavrı duruşu net olan… “İki insan çeşidi vardır: Zaman geçtikçe hatalarıyla yüzleşen, zaman geçtikçe yüzsüzleşen!” diyen. Tek yüzü olan… Tenhada neyse zahirde de aynı olan! Yalaka olmayan, yaltaklık etmeyen, eğilmeyen bükülmeyen bir nesil! Açılmayan saçılmayan bir nesil:

“Medeniyet dediğin açmaksa bedeninin her yerini.

Desene hayvanlar senden daha medeni.”

Gözü karaydı Akif “Yumuşak huylu isem kim demiş uysaI koyunum / Kesilir belki ama çekmeye gelmez boynum.” diyecek kadar cesurdu. Esareti kabul etmezdi. Mahkûmiyeti, eziyeti, hezimeti arzu etmezdi.

O yalnızdı ama iz bırakıyordu.

“Zulmü alkışlayamam, zalimi asIa sevemem / Gelenin keyfi için geçmişe kalkıp sövemem.” Mevlana’yı, Yunus’u, Hacı Bektaş’ı, Pir Sultan’ı, Nasrettin Hoca’yı, Akif’i bilmeden tanımadan yarına nasıl çıkacağız? Kökünden kopuk, değerlerinden uzak, aslından bihaber bir gençlik nasıl ıslah olur? Nasıl iflah olur bu nesil? Koyun dönemlik ders olarak okullara Mevlana’yı, Yunus’u, Akif’i… Bakın kalır mı ortalıkta dolanan kuru kalabalık?

İnançlıydı. Zerre taviz vermezdi, ölse bir adım geri atmazdı inancından. Mehmet Akif Ersoy’a “Bu ülke ne zaman düzelir?” diye sormuşlar. “Cuma namazına gelen cemaat sabah namazına geldiğinde” demişi.

Gösterişten uzak, inancında samimi, sözlerinde harbi, aklından baliğ, duygusunda hasbi insanların artması lazım. İkiyüzlülerin çoğaldığı, ahlakın rafa kalktığı, inancın zayıfladığı bir çağda “Artık ikiyüzlüleri sevmeye başIadım. Çünkü yaşadıkça yirmi yüzIü insanIar görmeye başIadım.” diyen Akif ne kadar da sağlam bir karaktere sahip olduğunu ispatlıyor bizlere.

Karakter abidesi… İnanç adamı, dava…

“Zannetme ki ecdadın asırlarca uyudu,

Nereden bulacaktın o zaman eldeki yurdu!”

Bir dost meclisinde Mehmet Akif, gayet hararetli bir şeyler anlatmaktadır. Sonradan görme zenginin biri bu meclise gelir selam verir. Ancak herkes Akif’i dinlediğinden kimse duymaz seIamı ve aImazIar dolayısıyla. Adam Akif’e sataşmak için “Ooo Üstad, ne sallıyorsun yine?” der. Akif istifini bozmadan “Senin ne kadar iyi bir insan olduğunu saIIıyorum.” demiş. Lafı gediğine oturturdu, kapağı hazırdı hak edene.

Halimize bakıp da bugün Akifvari şöyle haykırmak istiyoruz “AğIarım, ağlatamam, hissederim, söyleyemem / Dili yok kalbimin ondan ne kadar bizarım.”

Güzel ve bir o kadar yalnız ülkem!

Başı her daim belada olan…

“Öyle bir yaşam sür ki,

Mevtin sana hande olsun.

Halka matem.” diyebilen ve bunu nefsinde samimi bir şekilde yaşayabilen kaç kişimiz kaldı?

Ah ülkem, Akif’i özlüyorum. Günümüzde Akif benzerini; Akif karakterini ve yaşayışını sürdüreni mumla arıyorum.