İnsanlar mı yanıltıyor mevsimleri yoksa mevsimler mi insanı?

Ya aşklar… Kim kimi daha çok seviyor, hatta kendinden bile fazla?

Peki, niye yanar insanın canı ya da en çok kim yakar?

Ya, bencillik dediğimiz ve şu ünlü ego ya sevgi nedir, ne değildir?

Peki, bir insan kendi kendine zarar verebilir mi?

Neden, hayatta çoğu şey imkânsızdır?

Ve her şey gün gibi ortadayken, nedir gidişatı farklı kılan?

Ve ve ve… Neden ama neden hiçbir soruma yanıt alamıyorum?

Oysa eskiden her şey ne kadar da kolaydı; hele ki öğrenciyken ve ufacıkken. Sayısız başvuru kaynağı, onca kitap ve bilgi deposu öğretmenler.

Sonra roller değişti ve bu sefer bendim öğreten, öğretmen olan. Ve yine kolaydı her şey.

Ya şimdi… Özellikle şu son birkaç yıl ne sorsam havada uçuşan muğlak cevap şıkları.

Haksızlıksa haksızlık, yalnızlıksa önde giden ve iyi niyet.

Ve hümanizm: Yanlış algılansa da aynı yoldayım.

Ya sevgi; nasıl bir kaynaksa bitmek bilmiyor. İlla ki sevecek birileri vardır etrafınızda.

Ve değer vermeyenler: Onları bile sevebilirken kim bilir nasıl tanımlanıyorumdur. Zaten ne kolaydır, değil mi sıfatlar yakıştırmak.

Hele ki iyi niyetli ve sessizseniz: Size addedilen, saflık… Aman dikkat, yanlış anlaşılmaya sakın sebep olmayın.

Dürüst iseniz: Aptal…

Ya âşıksanız: Kimin umurunda…

Kendini bildikten sonra ne önemi var tüm bu soruların. Ama yine de gelin görün ki kabul görenler, öğretiler, sayısız yaptırım, aşılmayan engeller, kabul görenler, sizin doğrularınız ve sayısız etmen.

Ve uzaktan ne hoş gelir davulun sesi…

O sihirli değnek, keşke elimde olsa da, değiştirebilsem her şeyi, keşke…


Devam edecek…