Ayten

Herkesin hayatında bir Ayten ya da bir Ahmet mutlaka vardır. Eminim hiç kimse benim hayatımdaki Ayten gibi değildir.Ayten benim evime her zaman gelebilir,sabahın en erken vaktinde ,akşamın ezan saatinde canı bize ne zaman gelmek isterse o zaman gelir ve O’ na bizim kapımız her zaman açıktır.Bazen evim darmadağınık, bulaşıklar bankonun üzerinde yığılı,yatak yorgan ortada iken bile gelebilir.Hatta evin o halini görünce bana öfkelenip kızma hakkına bile sahiptir.Ben nescafemi içerken o bulaşıklara girişir sonra evi süpürür,yayıntıyı toplar bunları yaparken bana söylemediği lafı da bırakmaz,” Sen gamsız ve fikirsiz bir kadınsın.” Cümlesi bana karşı en çok kullandığı cümledir.
Aman derse desin umurumda bile değil…
Çok ciddi bir sağlık sorunum nedeni ile ameliyat olmak zorunda kaldım.Ayten bizim eve o denli sık gelmesine rağmen sağlık sorunumu bilmiyordu.Ben hasta olduğumu çok az kimseye söylemiştim.Hatta hastalığımın ciddi boyutlarda olduğunu eşim bile bilmiyordu.Doktora yalnız gidiyordum.Sonuçların iyi olduğunu söylüyordum.Aslında hiç de iyi değildi sonuçlarım.Son on beş gün hastalığım ciddileşti artık saklayamıyordum. Ateşim düşmüyor,ağrılarım dinmiyor ve sürekli hastanenin acil polikliniğine gidiyordum.Artık kurtuluşum yoktu çok riskli olan ameliyat kararımı vermek zorundaydım.Bu kararı verdim.
Ayten ameliyat olacağımı eşimden duymuş,hemen bize geldi.Şaşkın bir vaziyette ..
- Abla ameliyat olacakmışsın,aslında iyi görünüyorsun..
- Eee Ayten! İnsana ölmeden önce ölüm iyiliği gelirmiş üzerine
- Saçmala abla! Ne ölmesi, gayet iyi görünüyorsun. Benim karnım aç bir şeyler yiyeyim,çayda demleyelim birlikte içeriz.
Diyerek ocağın üzerindeki tencere kapaklarını açtı.
_ -Ooo Abla! benim en çok sevdiğim yemek musakka yapmışsın,helal be ablam sana,zaten bunu sen pişirmemişsindir.Kocan pişirmiştir.
Diyerek tencereden aldığı bir tabak yemeği,iştahla yemeğe başladı.Baya neşeli idi.Yüzü gülüyordu.Ben o gün gerçekten de iyi idim.Ya da sabah acilde vurulan ağrı kesici ateş düşürücü ilacın etkisiyle iyi idim.O yemeğini yerken bende pencerenin önündeki alçak tabureye oturdum.Ayten hala inanamıyordu benim ameliyat olacağıma; ama bir yandan da sohbet ediyordu.Aklına ne gelirse anlatıyordu.İş yerindeki sorunlarını ,yaşlı anne ve babasının rahatsızlıklarını,bir türlü kendine uygun bir koca bulamadığını …Bir ara bana
-Abla yarın kaçta ameliyata giriyorsun diye sordu.
-Yarın öğleden sonra gireceğim,yani saat 14.OO de… Derken içim cız etti.Korktum,ürktüm,üşüdüm o anda..Kaçmak istedim her şeyden.
-Ay Abla! Bizim komşu genç bir kadın geçen sene ameliyata girdi on beş dakika sonra ölüsü çıktı ameliyathaneden kadının.Çocukları öksüz kaldı.Narkozu fazla vermişler kadına..
-Sahi mi söylüyorsun Ayten, kadın gerçekten öldü mü?
-Öldü abla! niye yalan söyleyeyim.Zaten onun kız kardeşi de mide ameliyatına girmişti yıllar önce..O’ da ameliyathaneden çıkamadı..Zaten o ailenin yaşamı bir dram,on beş yaşındaki kızları da ameliyata giderken trafik kazasında öldü.
-Ayten bu anlatıkların gerçekten de doğrumu?
-Öf abla! Sana niye yalan söyleyeyim ki; sende hiçbir şeye inanmazsın zaten
Benim gözlerim fal taşı gibi açılmış bir halde Ayten’ i dinlerken oturma odasında oturan kızım öfke ile mutfağa girdi.
-Ayten abla! Sus artık annem yarın ameliyata girecek sen neler anlatıyorsun.Kadın korkup ameliyattan vazgeçecek,Pes yani Ayten Abla pes…
Ayten kızıma şaşkınlıkla baktı.Ben biliyordum ki; Ayten art niyetli değildi,kızımı da çok iyi anlıyordum.O ‘ da annesini çok seviyordu.Kesinlikle annesinin üzülmesini istemiyordu.Aslında ben her şeyi kabul etmiştim O nedenle Ayten ‘ in anlattıkları bana sıradan muhabbet gibi gelmişti.Belli ki kızım bazı şeyleri kabullenememişti.
Ayten’le göz göze geldik,gözlerinde mahcubiyet vardı.Ona bir göz attım. Sustum. Sonra üçümüz birlikte çayımızı içtik.

Tabi ki ameliyattan sonrada Ayten’ li hayatımız devam etti.