Ah beni benden eden şu esaret…

Ah yetinmeyi öğrenmiş sefil benliğim…

Ah umutlarım ucundan yakalamaya çalıştığım…

Daha neler neler dilimin ucunda ve hazır olda bekleyen…

Susuyorum, susmalıyım. İçimde saklıyorum sadece içimde yoksa kırarım kalbinizi evet kırarım. Zira yılların hükmündeyken ve eşiğindeyken o kapının, kilidi açamadım gitti. Anahtarı bende olsa keşke. Açarım ve geçerim içinden. Her şeyi de geride bırakırım, sizi de katarım diğerlerinin yanında ve çıkarırım hayatımdan ve katarım hayatıma kimi istersem. Yol veririm hüzünlere katmer katmer sevincimin üzerinde biriken ve mutluluğa geçit vermeyen.

Duyarsızsınız hem o kadar çok ki… Ve umarsızsınız da… Dile getiremem ve vuramam gerçekleri yüzünüze. Zira bilirim yine ben suçlanacağım haklı olsam da. Bilirim haklıyken haksız duruma düşmek ne demek. Bilirim dilime pelesenk olan kelimeleri yüzünüze söyleyememek.

Çok şey mi istiyorum? Asla zira bencil değilimdir sizin olduğunuz kadar.

Evet, bencilsiniz çok hem de. Zira bir tebessümü bile esirgersiniz benden oysa ne çok şey var içimde sizi duyumsadığıma dair. Ne çok şey var itiraf etmek istediğim.

Güçsüz müyüm? Sizce?

Güçlü olduğumu söylerler bir o kadar güçsüz gözüksem de. Ama değişemiyorum ki. Saklayamıyorum ne hüznümü ne sevgimi ne sevincimi. İçime atıyorum ve biriktiriyorum sadece tüm acılarımı. Çünkü mutsuzluk yakarken canımı ve haz etmesem de gocunmam ben mutsuzluktan. Ama neden gocunurum bilir misiniz? Mutsuzluğumu mutluluk kaynağı yapanlardan: Sizin gibi. Zira pek çok kez dile geldi bu düşünceniz söylemlerinizde. Hissederim hem de çok derinden. Anlarım zira algılarım durmaksızın iş başındadır.

Yaralarımı sarmaya çalışırken bir de siz salarsınız hüzünleri yüzüme.

Yine de eskisi kadar acımıyor içim. Eh, insan toprağına alışırmış ben de çok şeye alıştım artık.

Siz bile farkında değilsiniz ama ben biliyorum o acı gerçeği: Siz beni asla sevemediniz gitti. Hem de hiçbir zaman her ne kadar siz öyle olduğunu söyleseniz de. Koca bir yalan ve siz bile inanmamaktayken. Gülüp geçiyorum tüm bunlara. Ve beni sevmeyen tek siz de değilsiniz üstelik. Ahvaliniz de hiç haz etmez benden ve ben ne zaman bir adım yaklaşsam bile attıkları tekmelerle beni uzağa savurdular. Bu yüzden ne ilişirim ne de ilişmelerine izin veririm. Onlar bilirler kendilerini.

Alın size bir sır daha. Üstü kapalı her şey ama bir o kadar da meydanda. En azından Rabbim biliyor içimden geçenleri.

Sevdiklerim başımın tacıdır. Ama sevmediklerimi de görmez gözüm. Suçum olmasa da çok cezalandırılırım. Umurumda mı? Asla…

Sevdim mi çok severim kendimden bile çok.

Korkarım kendimden bu denli şiddetli duyumsarken duygularımı.

Ve yıkıcıdır nefretim. Ne yazık ki öğrettiler bana bu rezil duyguyu. Bunca eziyet, bunca acımasızlık sürüp giderken tek bir sebep söyleyin bana haksız olduğuma dair. Özür dilerim yine hatalıyım sizden bunu istemekle çünkü tek kelime çıkmaz ağzınızdan. Kıymetli vaktiniz çok görür bana sizden tek kelime duymayı. Ben hiçbir zaman yer tutmadım ki hayatınızda. Sadece bir gölgeyim, iyi bilirim. Sizin değerli eşrafınızın yanında kimim ki ben?

Dünyevi uğraşlardan çok uzak, kendi dünyasında yaşayan ve kifayetsiz.

Zira önemli insanlardır sizin iletişim kurduklarınız. Burnu ta Kaf dağında olan değerli şahsiyetler…

Üzgünüm. Bürünemediğim o roller için üzgünüm.

Üzgünüm ben ben olduğum için.

Ve çok üzgünüm sizi hala sevmekten vazgeçmediğim için.

Nasıl bir kaynaksa içimdeki tükenmiyor.

Bilirsiniz; sevdim mi çok severim…

Hala bir şansınız var tüm söylediklerime rağmen. Zira hala kalbimin bir köşesinde saklıyorum sizi her ne kadar siz beni saklamasınız da…