Bugün yine her şeye ağlayasım geliyor
belki de yanımda yoksun diye
belki de hiç olmayacaksın diye
buna rağmen iki ayrı bedende bir kalp ağrısı gibiyiz seninle
ne kadar da güzel bunu bilmenin tesellisi bile...

Belki de bu yüzden yazıyorum sensizlikte azalan beni,azaldıkça çoğalan seni
Sahi sen bilir misin sensizliği ?
Zamanın sarmaşıklarında asılı kalan bir yüreğin ne hissettiğini?

Takvimler değişse de ben değişemiyorum. İzleri yüzüme sinmiş bir maziyle yaşıyorum. Sana benziyor yılların dokunuşu bile.
Yağmurlara sürüp gözlerimi ,bazen yanı başında anıların, bazen de içinde ağlıyorum . Şarkıların kirpiklerinden akıyorum her gece ,ve her gün görmediğim yerlerin rengine sarıyorum seni... Bu olsa gerek bir ömrü harcamak dedikleri...

Beklediğim yanım ama gelmeyen tek anım olduğundan günden beri, dayanılır yanı kalmadı bu hasretin. Kaç bucak sayamıyorum artık, köşelerde saklanan özlemini .
Yoruldum yokluğunu biriktirmekten.Tükendim olmayışının en son deminde demlenmekten .
Bir mektup da uzaklara mı göndermeli? ’Ya yakın et kendini ya da gönder bana sevdiğimi ’diye mi söylenmeli?

Ya da olmadı, geç kalmışlığa inat
sana uyuyup yıllar sonra sana uyanmalı
ve seninle yeni bir dünya mı kurmalı?
Ama ne yazık ki bir daha doğmak yok bu hayata
gün bugün (yani 14 şubat )
ellerimde papatyalar
sen diyerek düştüm yollara, beni arıyorum
beni benden önce bul sevgili...
14 Şubat 2014

Arzu Karadoğan