.. ve dedim ki
zannetmektir bazen yaşamak zannedip kanmak yalanlara ya da kanamak gerçeklere, dahi görmemek üzere bir duâ ekleyip susmak teselli âminlerinde, teselli suya yaprak düşmüşcesine ki akıp gitsin..


Boğazımdaki düğümü arada bir kenara itip birşeyler karalıyorum gözüm kapalı acemi bir kalemle,
yazınca rahatladığımı zannediyorum ve öyle hissetmeyi öğretiyorum kendime.

Hayat güzel, bizler bir kâbusta rüyâ bireyleriyiz uyanana dek, yanmaya mahkûm...Bu cümleye inandırmaya çalışıyorum kendimi inanıyorum sonra!

Sonra farkediyorum tam üç yıla ramak kalan bir zaman geçmiş! Anne diyorum rüyâmın ortasında, yanıbaşımda sevdiğim elimi tutuyor dudaklarında bir duâ sıvazlarken yetimliğimi,
sözlerimi yutmak için zorladığımı hissediyorum kendimi, dişlediğimi kaderimi, yastığım...âh o yastığım ne çok seviyor gözyaşlarımı içmeyi..

Anne diyorum sonra yine anne’m gibi sevdiğim bir insana, bu cümleyi söylerken hep ağlamak zorunda mıyım diye kendime sorular yağdırıyorum ve sonra cevaplarında ıslanıyorum iliklerime kadar...

olmuyor,
uyanamıyorum düşüme giren bu kâbustan, yalvarıyorum düşüncelerime, tutup beni götürsünler o yüksek yüksek tepelerin ardındaki cennetime
ya da o cenneti getirsinler içime diye.


Biliyorum rahmetli Didem Madak’ın dediği gibi " Tıklım tıklım yalnızım, iğne atsan yere düşmüyor !


Çok şey oldu şu geçen iki senenin sonunda, yüzüme sabır yansımadı ama yüzüm sabra ayna oldu milyonların içinde, o yüzden uzaklardan bakıyorum kendime.

o yüzden..

...