İçeri girmesiyle boşluklar dolmaya başladı teker teker. Fiziksel anlamda yine boş da kalsalar zihin gözüyle onla doluydular artık. En azından benim zihin gözüm açısından böyleydi durum.


Aksi gibi bir kız vardı yanında. Güzel miydi? Bilmem… Bakmadım ki! Cesaret edemedim ahu gibi gözler, kiraz dudaklar gibi iç yakan şeyleri art arda sıralatan o güzellerden biriyle karşı karşıya gelirsem düşüncesiyle…


Ama ona bakarken bu ürkek halimin yerinde yeller esiyordu. Her ayrıntısını zihnime mıhlamak istercesine bir dikkatle durmadan bakıyor, bakıyordum baktıkça çoğalan o derinliğe.


Bekleme odasının sessizliğinde en küçük bir fısıltı bile yankılar yapıyor, kelimeleri net bir şekilde buyur ediyordu kulaklara. Ben de bir hastanede bulunuyor olmanın bu nimetinden sonuna dek yararlanıp o kelimelerden bir kişilik çizmeye çalışıyordum bakmaya doyamadığım bu yüze.


Üniversite öğrencisi… Espri yapmayı seviyor... Saygılı... Harika bir gülümsemesi var... İnsanlara değer veriyor…


Birkaç dakikalık gözlemlerim bu sonuçları sunuyordu bana. Yaşlı bir kadın bastonuyla yanından geçerken oturmasına yardım etmişti az önce. Sesini bir kez bile yükseltmemişti. Kız da kikir kikir gülüp duruyordu. Kampüs, yurt gibi kelimeler geçmişti konuşmalarında. Gülümsemesinin harikalığına gelince, bu göreceli bir değerlendirme değildi… Bu gencin gülümsemesine bir kez bile maruz kalan bir insan başka bir nitelendirme kelimesi söyleyemezdi kesinlikle. Olsa olsa eş anlamda kelimeler söylerdi.


Neyse ki sıramın gelmesine çok vardı. Tam karşıma gelecek şekilde oturmuştu ikisi. Kıza hala tam bakmamıştım. Kalbime bir bıçak saplansın istememiştim tam da o gençle göz göze gelmişken. Keşke kardeşi olsaydı kız… Ya da kardeş gibi gördüğü biri… Okul arkadaşı mesela… Ama ya özel bir durum varsa..? Hemen kaçırdım gözlerimi. Boşluklar çoğalmaya başladı yine. Dolu olan yerler bile boşaldı sanki. “Yapamam!” dedim kendime. “Aynı şey benim başıma gelse, ben o kızın yerinde olsam..? Sevgilime karşıda oturan kız gözlerini dikip baksa..?”


Hayır, başkasında saygısızlık olarak göreceğim bir davranışı kendim söz konusu olduğunda farklı bir niteliğe bürümek bana göre bir şey değildi. Bu yüzden o gençle ilgilenmemeye karar verdim ve ilk kez hiç korkmadan kıza baktım. Evet, güzeldi. Hiç de sevgili gibi görünmüyorlardı. En azından on santim mesafe vardı aralarında. Ama bu bir ölçüt değildi ki! Bir saygı göstergesi de olabilirdi. Sonuçta yaşı epey geçkin insanlar da vardı bekleyenler arasında. Bir ara kızla göz göze geldim, sanki her şeyi anlamış gibi baktı bana birkaç saniye.


Hiç de öfkelenmişe benzemiyordu. Acaba ne diyordu içinden benim için? “Güzel kız… Galiba beğendi onu.” mu? Ya da “Deli mi bu kız? Hiç mi utanmıyor yanında sevgilisi olması muhtemel bir kızla oturan birine bakmaya?”


Kız görünümümle ilgili nasıl bir hükme varmıştı bilemem ama oğlan çirkin olduğumu düşünmüyordu en azından. Bana bakarken hoş bir görünümle karşılaşmışlara mahsus bir kıvrım belirmişti dudaklarında.


Keşke bakışlar daha çok şey söylemeye yetebilselerdi... “Hayatımda biri yok. Bu kız sadece arkadaşım…” diyen bir bakış türü olamaz mıydı mesela? Gözlerime o zaman ne yapacaklarını daha net bir şekilde söyleyebilirdim. Tam ona bakmamaya karar vermişken bana öyle bir bakıyordu ki, az önce nerdeyse nişanlısı olduğuna emin olduğum kız canımı yakmayacak bir konuma geçiveriyordu birden.


Acaba aynı okulda mıydık? Eğer öyleyse mutlaka öğrenirdim; bu kızla arasında nasıl bir ilişki türü mevcut? Ama ya değilsek..? Bu onu son görüşümse..?


“Canı cehenneme!” dedim. “Bu kızla arasında özel bir şey olmasa da ne fark eder ki?! Baştan sakat bir durum zaten… Ne yani, diyelim bu kız kız kardeşi, ben de bir şekilde öğrendim bunu. Yanına mı gideceğim? Ben senden hoşlandım mı diyeceğim ona? Karşılaştığımız yer yanındaki kızın hayatındaki yerinden daha beter bir uçurum açmıyor mu zaten aramızda? En iyisi hastanede olduğumu unutmamak… Ve bir hastanede sırasını bekleyen biri nasıl bakıyorsa öyle bakmak… O az önce içeri girip de bir anda her yeri kendiyle doldurmamış; tüm nesneler, insanlar yerlerini koca bir boşluğa bırakmış gibi…”