Küçüğüz ve büyüğümüze soruyoruz. Önderimize,klavuzumuza,rehberimize yani, büyük atamıza..
Yiğit kimdir, kime denir dede?
Ekmeğini yiyene..
Beklediğimiz gibi değil verilen cevap.
Tekrar soruyoruz.
Doğru söylüyorum oğlum, namusuyla ekmeğini yiyene..
Yanlışlık olmasın dede,biz böyle bilmiyoruz.
Peki nasıl?
Hani esip yağan,taciz eden,gerekirse yaka paça toplayan..
Yok oğlum yok, yanlış biliyorsunuz.
Niçin? Yol kesen, döğen söğen, dağa çıkan değil mi dede yiğit.
Yok yavrum yok yiğit değil, eşkıya eşkıya senin dediğin..
Düşündüğümüzün tam aksini söylüyordu dedem, istediğimiz cevabı alamıyorduk ondan.
Ve dedem sıralıyordu arka arkaya..
Yiğit adam;helalinden kazanan,işini düzgün yapan,ailesiyle konu komşusuyla iyi geçinen kişi.
Yiğit insan çalmayan çırpmayan,yetim hakkı yemeyen kişi.
Yiğit insan yani er kişi gücünü zalime, zorbaya,fitneye karşı kullanan kişi..
Yiğit kişi zayıfın,güçsüzün mazlumun,yolda ve darda kalmışın yanında ve arkasında olan kişi..
Elinden dilinden emin olunan,
Hakkaniyetli, adil, dürüst, çalışkan,.
Memleketini,milletini seven kişi.
Okumamıştı,ilim tahsil etmemişti,makam mevki nedir görmemişti ama işte bunları söylüyordu dedem.
Yiğidi bu sözlerle tanımlıyordu..



Kemal GÜL
27.01.2014