Canım’a 13.mektup

Uğursuz deseler de bu sayıya , yine de üzerine basa basa hislerimin, sarıp sarmalayıp uğurluyorum yüreğimi bir mektupla daha sana.
Oysa her şey bir şiirle başlamıştı hatırlasana
Ve bir şiir gibi
Şiirin adı
olunması istenen bir şehir gibi...

Sere serpe mısraları yakıp ,aşık olmuştum hecelere .Sonra bir ömrün merhabasını bırakmıştım veda küreğiyle makber kazan gecelere ...

Şimdi mi ?
Yolunu kaybetmiş bir çocuk gibi yokluğunun ellerinde büyütüyorum kendimi.
Yüzümde elem, elimde kalem
yaz ile güz arası
pus ile sis arası
mısralara döküp buruk mazimizi, mektuplarda yaşatıyorum gözyaşımda sakladığım bizi.
Ağlayınca daha çok seven gözlerimin olması bundan belki de.
Ama ben alıştım, derinden bir sızıyı assa da kirpiklerime , resimlerin soğuk yüzünü ağlama duvarı yapmaya .Ve alıştım kağıtlara dert yanıp, her gün ikiye katladığım bir hasreti itina ile zarflayıp pullamaya.
Yoksa kalbimde mütemadiyen çoğalan seni nasıl yaşatırdım, sensiz kalmış bir bedende...

Anlayacağın seninle her öğüne ant içtiğim günden beri aşkın bin bir yüzü oldun bende .
Ağaçta,dalda,çiçekte,yaprakta
Gökte,bulutta,yağmurda,toprakta
Şarkıda,şiirde ,kalemde kağıtta
Masal gibi yaşıyorum bu sevdayı yazdığım her mektupta
Şayet ki kırılmış kollardan kaçıp, ayrılmış yollardan geçip, ulaşıyorsa bu satırlar sana,
masal gerçeğe dönüşmüş demektir sakın ola unutma...

27 Ocak 2014

Arzu Karadoğan