Soğuk, kimsesizce geçen kış aylarını geriye bırakarak baharın gelişiyle, önce kalbimin, sonra ruhumun ve bütün vücudumun her bir noktasının ilmik ilmik işlendiğini yeniden doğmanın derin hazzını içimde yaşarım. Kır çiçeklerini toplayıp kokularını ruhuma armağan ederim.
Bahar ile birlikte uyanarak yeniden hayat bulmak ki, doğanın canlanarak hayatıma en başından renk katmasıdır. Bir resim tablosunun tamamlanarak tüm cihanın göz kamaştıracak derecede aydınlığa kavuşmasıyla, birlik ve beraberliğin hası, sevgi ve muhabbetin anasıyla birlikte mutlu bir yaşam sürmek isterim.
Baharın hiç geçmemesini dilerim çoğu zaman. Güneşin bana karşı tatlı tatlı gülümsemesiyle ben de güler, bu doyunulmaz haz karşısında dayanamam kendimden geçer, adeta buranın vazgeçilmez bir parçası olurum. Her solukta içimi tam bir teslimiyet ve mutlulukla doldururum ki, artık kalbimin iki yarım parçasını birleştirerek, hayatıma tutunabileyim.
Kısacası doğa, insanın duygularının yansımış halidir. İnsan her baktığı yerde mutlaka kendinden bir parça bulur ve onu takip etmeye başlar. İlkbaharda doğdum, büyüdüm. Hayatın ne kadar kötü yanı olsa da, yine de ufacık bir ümit ışığı görüp o yolda dosdoğru gittim. Bunun için hayatın güzelliklerini görmeye çalışmalı, sevgi ve muhabbetle dolup taşmalıyız…
Kübranur KARAKAYA