Bir başkasının hayatı bir diğeri için ne derece önem arz edebilir ki… Söyleyeyim…

O kadar çok insan tanıdım ki: Yaşanan çaresizliği, düş kırıklıklarını adeta bol vitaminli bir gıda gibi yer ve yutar. Ve üstüne de bir duble kahkaha patlatır.

Gözyaşı dökülmese bile, ihtimali akan yaşların, onun ilacıdır, adeta yediğine katıktır.

Verilen emeğin karşılığı balon olan çabalar vicdanının sesini bastırır. Tabii ki; eğer bir vicdan varsa ortada.

Gözlemlediği mutluluk ve başarı, bırakın başarıyı düşüncesi bile, inanılmaz bir zehirdir damarına enjekte ettiği. Bunun panzehiri ise, gözlemleme arzusunda bulunduğu ıstırap ve bunun yaratacağı tatmin duygusudur.

Gerçekleri yalandır, sevinçleri göstermeliktir, dostlukları sahtedir.

Ve yalanları aslında onun gerçeğini yansıtır. Duyumsadığı sevginin kaynağı egosuna yöneliktir sadece.

Hayatın ulaşılması imkânsız ve zor olan gerçekleri destek, hoş görü ve katkıdır.

Cennetin ve cehennemin varlığı kadar kutsal olan gerçekleridir bunlar hayatın. Her nedense zor, imkânsız ve yakalama olasılığı düşük olan mefhumlardır tüm bunlar, hayatta kabul gören.

Zaman en iyi ilaçtır, denir. Kimine göre ise, arsenik kadar tehlikelidir ve sonu çabuklaştırır.

Beklentinin, insan için bariz bir tehlike ve mutsuz kılan bir mefhum olduğunu okudumdu bir ara. Hedefler, amaçlar ve beklentiler değil midir bizi canlı tutan ve mutlu kılan…

Ne zaman ki boş versek yürüdüğümüz yolun nereye varacağını, yıkıcı olmaz mı.

Ve soruyorum…

Neden?

Ve ekliyorum: Bir insanın tüm bunları hak etmesi için geçerli tek bir sebep söyleyiniz.

Zira bunun cevabını ömrüm boyunca bulamadım.

Saygılarımla.