Sana seslenmek, kendime seslenmek kadar ürpertir beni, etkiler... Sen derken ben der gibi... Unutmamanı dilerdim diye düşündüm. Patikadan yukarı çıkıyordum. Geceydi. Gül kokuları yoldaşımdı gece vakti. Uykuyla barışamadan geçen günler unutturmamıştı demek tebessümü. Ayak sesimin peryodik melodisi. Aylardır duyduğum nadir ezgilerden.

Aslında zeminde kalbin sesi var daima. O örgünün üstüne hangi nakışı koysan gider! Düz veya nokta. Belirli veya belirsiz...

Yazamadığımda anlar mısın beni. Her zamanki gibi güvenebilir miyim sana. Elbette. Elbette güvenirim. Anlayan bir tebessüm çoktan yola çıktı değil mi. Hissettim, buna rağmen, duruma rağmen, burukluğuma rağmen...

Farketmedim, refleksti galiba, elim gidivermiş bir goncaya. Duruvermişim. Gözümü kapayıp durduruvermişim zamanı sanki...

Ne kadar sonraydı bilmem. Uyandığımda muhteşem bir koku, muhteşem bir duygu, güzel bir tebessüm... Düşüyordu işte notalara. Noktalara. Harflere. Kelimelere. Cümlelere. Defterlere.

Düşüyordu işte, nasıl oluyorsa, aksi mümkün olmuyordu. Düş oluyordu yine. Güneş oluyordu...

Yalancı şafağın böyle yürek titrettiğini duymadım.

Sen duydun mu gül çiçek?

Anladım, şanslıyım, tebessümün hiç bitmeyecek...

Anladım, gün doğacak, hiç gitmeyecek...

akdenizce.-