Göğsümde kuş yumurtası, kabuğu ayrı kırılır, kemiği ayrı Havva...Desem ki bir kuş doğacak birazdan, boğazımdaki Âdem elmasını çiğnemeye başlayayacağım kendime inanıp. Desem ki içinde kuş filan yok, kendimi inkâr edeceğim kuşla göz arasında... Aslında çiğdemler ve tren garları vardı yumurtanın içinde; kırsam çiğdemler çekilecek güneşimden, garlar bir boşalıp bir daha dolmayacak; iyisi mi susayım! Hem kuş doğsa kime anne diyecek? Ben hiç anne olmadım ki... Bir süreliğine gebe kaldım o kadar; sonrasında vazgeçtim hamilelikten, annelikten, insanlıktan ve kendimden... Ha bir de bir süreliğine deniz kabuğu olmuştum...

Ben olanca insanlığıyla tükenen çöllerde kaybettim başlamadığım savaşları; biliyorsunuz, göğsümde kuş yumurtası var, kırılır, içinde olabilecek olan ölür, biraz da ben ölürüm tabii... Belki bu yumurta her anlama gelen bir bahanedir... Belki ben o yumurtanın içindeki yalanımdır!