Kapalı bir pencerenin ardından bakıyordu gözlerim
Gün olduğundan daha parlak
Doğa kollarını acımıştı sonuna kadar
Boynunu bükmüş yüreğim sessizce ağlıyordu

Daha gözlerini ovuşturmaya fırsat bulmadan
Köşede yaramazlık yapan ayrılık
Öylesine şımarmıştı ki
Ne yapacağını şaşırdı yüreğim

Bir yandan ürken bir yandan korkan
Tekrar ufuklara uzandı gözlerim
Küçük bir serce kondu kirpik uçlarıma
Önce göz pınarlarım-dan susuzluğunu giderdi
Sonra
İstersen sök al kalbimi dindir içinde ki öfkeyi dedi

Bir ara seslendi ayrılık
Seninle arkadaş olabilir miyiz
Hayır olmaz dedi yüreğim

Özlem ile ayrılık bir araya gelirse
Kor olur kavrulurum hasretim ile
Peki dedi ayrılık kaç zaman bekleyeceksin
Bir ömür boyu dedi kalbim

Ya unuttuysa gelmez ise
Hayır o unutmaz özler belkide işi vardır
Yanağıma buse kondurmadan saçlarımı okşamadan
Omuzuma başını koymadan uyuyamaz ki

Oysaki kara haberciydi ayrılık
Önce kalbimi sonra düşlerimi
Ruhumu öyle sarmaladı ki
Ben ayrılığa ayrılık bana müptela oldu

Anlık dizelerdi
Remziye ÇELİK
23.11.2013/10.40