Çok mu sahipsiz bıraktım seni.?

Bugün sana dair bir damla yaş süzüldü yanağıma.
Neydi olan ki, inancını kaybetmiştin.

Bir cümlen ile akıttığım bir damla gözyaşı
Denizin varlığını sorgulattı bana…

Dalgaların ortasına kan kırmızı bir gül düştü
Yüreğim bir köşesinden alev aldı…

Yaşamak ne demekti ?
Ya inanmak ?
Nerede kaybettin onu ?

Bizim kalelerimiz sağlamdır diye düşünürdüm hep.

Üzerine konduramam zayıflığı, ne bugün ne de başka bir gün…

Hem, neden sevdim ki ben seni ? ….

Bir özlem mektubu yazacaktım sana,
o kadar heyecanlıydım ki nasıl söze başlayacağımın,
aklımdan geçenleri sana nasıl aktaracağımın heyecanı ile boğuşurken,
senin keyifsizliğin beni aldı götürdü kör kuyulara…

Hayat, hep çok zor gelmiştir bana…
Evet, iyi oku bak, hem de bana!

Zaman zaman hep hak etmediklerimiz çoğalır hayatımızda,
isyanımız hep kendimize olur…
Vardır bir sebep deriz, sebebi ararken,
hayatı ve yaşadıklarımızı sorgularken kendimize
ve sevdiklerimize olan inancımızı yitiririz…

Ya da öyle olduğunu sanırız di mi… ?

Yoksa inancımızı yitirdiğimiz şeylerin etrafında neden dönüp duralım ki…?

….

Tam şu anda aklımdan geçen "açtırma kutuyu, söyletme kötüyü" …!
Ki hayırdır inşallah…

Susma zamanı…

….



an"da/dnzc_