Köle olan bir ırktan geliyorum diye düşündü. Az ilerde uçan bir kelebeğin kanatlarına ilişti
gözü. Siyah ve özgür kelebek. Ezilip gitmemeli, çiçekten çiçeğe konup uçan kelebek.
Uçup gidemem yurdumdan.Kara Afrika diyorlar. Neden kara dünya değil. Az önce polis
barakaları ateşe vermişti. Silâh sesleri daha kulağındaydı. Duman tüten barakalardan daha
çıtırtılar, iniltiler duyuluyordu. Diri diri yanmaya bırakılmıştı insanlar. Öldüremediklerini
coplayarak sindirmeye çalışıyordu devletin polisi..

Güney Afrika’nın insanından yangın, alevli güneşi sırtını yakıyordu. Bir beyaz elin kirinde
kalmıştı mavi gömleği.Duman genzine esiyor, küfretmesini engelleyemiyordu. Böylesi kara
dünya dedi yeniden. İnsanları yakar gibi yaktılar barakaları. Siz nesiniz ki kara köpekler diyerek İstiyorlar. sinirden bezermiş yüzleriyle çiğneyip geçmek istediler. Bu yerlerin
gerçek sahibi bizlerin köleliğini kanıtlamak isterce eziyorlar, kelebek avcıları gibi yakalıyor
götürüyorlar.

Yaralıydı.Yaralı olması düşüncelerini yoğunlaştırıyor,bastırmıyordu.Ayağa kalkmaya çalıştı.
Dizinden süzülen kan sızıntısı özgürlük istemini pekiştirdi. Yanan barakalardan birinden
az önce kaçmıştı. Gözlerini akan kandan ayıramadı. Kan beyaz keten ayakkabılarını kana
boyamıştı. Bu leke dedi, kırmızı kan lekesi, bu dünyanın bir ayıbı. Kuruyan kısımları kararmış tıpkı umutsuzluğun karanlığı gibi. Biazdan evime varamazsam tüm akan kanlar kararacak. Umutsuzluk görkemiyle bacağımı oynatmayacak. Yerinden tekrar doğrulmayı
denedi. Başaramadı.Ayağının üstünde ağır bir taş vardı sanki. Kaçıp saklandığı aracın arka
koltuğunda tedirgindi. Davasından kaçmıyordu. Bir beyazın tutsak etmeye alışmış, özgülükleri yok eden katil ellerinden kaçıyordu. Mavi gömleğim ellerinde pislendi diye
geçirdi içinden.Tüm mavi gömleklerimi alsınlar, yaksınlar; bir mavi gömlek alırım yeniden.
Kendi kendimizi yönetelim istiyorum. Kendimi yönetmek istiyorum. Doğuştan var olan
insanca duygularımızdan biri bu.

Araçtan inmeliydi.Arka kanapede iki büklüm duruyordu. Başı bacağının üstüne eğik. Elini
kapının koluna yöneltti. Ellerinn ilk kez ayrımına varmışça güçlü olduğunu gördü. Açtığı kapıdan güç kımıldattığı bacağını sürürce dışarı çıktı. Karşısında yanan barakaların içinde
olabileceğini düşündü. Ölen arkadaşları gözlerinin önünde geçit yaptılar. Bir arkadaşı polis
kurşunuyla gözleri açık can vermişti. Parmaklarıyla zafer- yılmayacağız işareti yapıyordu.
Yaralı bacağında bir devinim oldu. Bir adım daha attı. Çok adımlar atması gerekti daha..
Dumanlar genzini yakıyor, çıtırtılar yüreğinde yeni sesler çoğaltıyordu. Omuzlrından iki el
kavradı. Biri de önüne geçip kollarından yakaladı. Kurtulmaya çalışması boşunaydı.Kelebek
avcılarının tutsağı olmuştu birden. Tutsak edilemeyen insanlık gücü, ince kanatlarını ezdirmemek için çabalıyor, bir türlü kurtulamıyordu.

Bileklerine kelepçeyi canını yakarak geçirmişler, direnen gücü sürükleyerek coplayarak götürüyorlardı. İlerden haykırışlar, çığlıklar arasından polislere taşlar fırlatılıyor" Katiller, katiller."diye bağrışıyorlardı..
Polisler elleri arasındaki adamı kaçırmamak için büyük çaba sarfediyorlardı. Adam yaralı olmasına rağmen iki polis gücüne eşitti. Yarasına rağmen kaçmak, kurtulmak umudunu hiç yitirmiyor copların altında polislerin kollarından fırtıverceği anı kolluyordu.

Kimi zaman, özgür olmak düşüncesi ağır yaralı bacağını kuş bacağı değin inceltiyor, kelepçeli kollarını öne doğru kanat gibi açıyor, adeta polisleri o sürüyordu. Polisler bu yenilgiden sonra iyice azıtıyor, kudurmuş köpekler gibi var güçleriyle zavallı tutsağı dövüyorlardı. Polisler onu diğer tutsakların yanına getirdiklerinde kımıldayacak durumda
değildi. Çıkması için arkası açık kamyona doğru durmadan coplanıyordu. Güçlükle sağlam bacağını yukarıya kaldırdı. Yukardan kelepçeli iki el uzandı ellerine, yukarıya doğru çekti.



26. 11. 1986 / Nazik Gülünay