Memleketin birinde bir çoban yaşarmış. Çoban sen ben gibi. Yani iki mera arası bir soluk
Kavalı yanık çalarmış. Demişler ki ya çoban kavalı neden dertli çalarsın ?
Her gün batımı durup durup dağlara bakar ağlarsın
Çoban, aşık bir adam
Yine almış eline kavalı başlamış üflemeye
O an bulutlar bir birine karışmış.Yağmur, tufan, kasırga derken
koyun kuzu anne yavru başlamış ağlamaya
Çoban;
İşte demiş işte tüm mesele bu; yani sevgi...Ben kavalı her elime aldığımda
bir garip karınca koynuma girer uyur. Ben de dağ tepe Irmak dere dolanır dururum
Tenine bir bıçak değse
Ya da kanasa bir yanı
bir anne ceylan gibi onu sımsıcak göğsüme sarar cenneti anlatırım.
İşte o ses ...O ses der ki ya çoban !
Ben küçük bir karıncayım
Senin sevgini nasıl kaldırayım ?
Çoban bir söylenen lafa bakar bir de kavalına
Kahrolur...
Kaval da küçüktür ya büyüleyici sesi ile dünyaları susturur.

İşte o benim canım ciğerim
…………….kavalım.

Unutmayın ki dostlar ben,
kavalı yüreğinde
sıradam
………garip bir çobanım