Bir sonbahar günü yağmur sessiz yağıyordu çünkü sıçak bir yazın ardından toprak susuz kalmış yağan yağmuru kendine ayit olduğunu söyler gibi göstermiyordu
önce ben der gibi bizleri bekletiyor sonrada fazlasını bırakıyordu bizde onun bu halini gözlemliyor sonrada senin dediğin olsun derdik ve yola koyulurduk kızlardan sessiz yağan yağmurun altında ya anılara yada bir türkünün peşinden gider sessizliği bozardık yürümesek ıslak olsuğumuz için üşür titrerdik çünkü o köyde yaşamanın hayatın bazı zorlukları vardı bunların üstünden gelmek için aileye yardımcı olmamız lazımdı ve kızlar veye erkekler kuzuları beklerdik bize hayatta neyi yapmak istediğimizi öğrenerek yaşamamızı söylerlerdi herkes bir şeyler yapmak zorunda boş kalan kimse olmazdı hayatı yaşararak öğrendik doğayı tanımayı yağmurun bize ne kadar insaflı davranmış onsuz veya kimsenin tek başına lider olması gerek yoktu çünkü herkes birbirine bağlı bir dengenin içindeydi birimiz hepimiz hepimiz birimiz içindi tıpkı sonbahardaki yağmur damlası gibi birlik beraberlikten güçlenirdik ve hayatta kalmayı öğrendik üşüyerek oyun oynayarak bir işin uzundan tutarak çoçuklukta boşa gecen bir günümüz olmamıştı yaşamayı yardımlaşmayı öğrendik ilkbahar yaz kış sonbahar gibi
NERİMAN SEVİM SALTIK