Bazı insanlar vardır ki doğru yolu gösterseniz bile illa ki hüzün sever.
Hüzün onun aşı, ekmeği,katığıdır. Gözlerine baktığınızda hep bulutludur.
Yağmurlarla beslenen lenfler sıcak ve sevigen bir ortamı kabul etmez. Ve gerektiğinde intihara zevk duyarak giderler.
Onu değiştiremezsiniz, çünkü acı geninde, hücrelerine işlenmiştir. Ne yapsanız nafile..
Katakülleden ibaret bir hayat devam eder gider.
Ve bir gün “eyvah !” dendiğinde her şey çok geçtir artık.
O güzeliim yıllar acılar ve anormallikler içinde geçmiştir.




Bazı insanlar da vardır ki; onlar en kötü zamanlarında bile hayata gülümseyerek bakar.
En kötü durumda kalplerinde ki pozitif heyacanı ayağa kaldırmasını bilirler. Cansız bir taşa şekil verip,
korkudan dilini yutmuş bir bülbülü konuşturabilirler...Kuruyan bir ağaç bedenine bel verip dallarını yeşertebilirler..
Bir karıncanın yürüyüşünü izlerken kah kahalar atıp, bir cır cır böceği ile rahatça dost olabilirler.Çünkü onlar topraktan geldiklerini çok iyi bilirler.Ve bundan dolayı toprak kadar natürel,
deryalar kadar engindir yürekleri... Berraktır...ve düşleri Samanyolu kadar sıcak.
Onların tek bir düşü vardır; şu kısa ömürde inadına tılsımlı bir hayatın içinde olmak..
Tüm kurallar şunun içindir; bulutlu bir havada bile Güneşi yüreğinde yaşatmak.


Sizlerinkini bilmem ama benim seçimim ikincisidir :))
Nice bayramlara
Yüreğinizdeki güzellikler hiç solmasın
Saygılarımla