“hiç anlayamadım ben, erişilmez sandıklarımızın
bir anda kendilerini zaafları uğruna basitleştirebilmelerini,
hiç bilmedikleri uğruna gözden düşürüvermelerini,
çırılçıplak ve savunmasız kalmalarını.
garip ki bunun da farkında olmamalarını...!” Deniz_





izliyorum ki hiç vazgeçemedim izlerimden bir türlü.
beni ben yapan anları yakalamaktan/yakalanmaktan ve o anlara anlam yüklemekten vazgeçemedim. ki yoruluyorum artık.

korktum çoğu zaman ,
hep görünenden fazlasını görmekten ve söylenenlerden fazlasını bilmekten...
kendimle yetinmekten...
yoruldum birçok şeyi önceden keşfetmekten...

hep törpüledim sivri yanlarımı, yine de başaramadım herkesten sonra gelebilmeyi,
bir köşe de dikkat çekmeden soluklanabilmeyi.
gözlerimi kapatıp her dinlenmek istediğimde bir film şeridi geçer gözlerimin önünden
/ah bir rahatlayabilsem...

sanki başka bir zamanda, başka bir hayatta ben yaşadım bunları...
bu kadar basit olmamalı değer verdiklerimiz. olmamalı...
koyduğumuz yerde, verdiğimiz değerde kalmalı. kalabilmeli...
derler ya "taş yerinde ağırdır"...
dost dostluğunu / kardeş kardeşliğini/ sevgili de yerini bilmeli...
yerinde ve sözünde ağır olmalı... ortası yok ben de ya hep ya hiç...

her başa dönüş/hep aynı sondan değil mi ki.?

benim sonlarım farklı olsun istedim hep. beni farklı kılan /seni farklı kılan.
biz farklıysak, diğerleri de kendilerinin farkında olmalı diye düşündüm hep.

an be an yaşanan...an be an karışılan...
an be an hep aynı- hep aynı fazladan hayatlar içimizde, gereksiz olan...

izlerken sessiz kalmaktan yoruldum.
konuşmak istediğim anlarda sana sustum, hep sana kustum içimi...

yoruldum uzun cümlelerden, yoruldum düşüncelerin derinliğinden.
hem ben öyle uzun uzun konuşmayı da sevmem ki...
keşke senin dışındaki dünyaya da tek kelimeyle ifade edebilseydim kendimi ve herşeyi ki nefesim. nefesin.dediğimde,
herkese/herşeye yetseydi de ... tıkandım yine...

neydi bu yapmak istediğim, anlatmaya çalıştığım....
aralarda çok dağıldığım.farkındayım...

farkındalık, beni ben yapan/seni sen yapan...
belki de bu yüzden tapınılan
belki de bu yüzden bizi nefessiz bırakan...

anlatamadım yine...asıl söylenmesi gerekenler bende kaldı yine...
doğrusunun da bu olduğu gibi. bence....

dinlendir beni /sende /sensizliğimde...
fırtınalarımı dindir/sen limanlarımda...

ah yine yazdım sanki çok şey de
yine anlatamadım sanki hiçbir şey...

ve son______

her nefesimde daha çok/ daha çok________




/Deniz_