Otur bir şeyler yazalım, Erdoğan Çokduru’nun bahsettiği mutlu insan çığlıklarıyla...

Otur bir şeyler yazalım, Gonca Özmen’in yüzünde ölen kelebeklere nefes verip canlandırmak için...

Birhan Keskin "bütün bunları sana nasıl anlatacağım" demeden, ona ilham olup, dilindeki bağı çözmek için...

Mesela Nazım Hikmet hoş geldin kadınım derken, Piraye’nin sesini duysun, o da ona hoş buldum desin yazdıklarımızla...

Turgut Uyar "kırlardan gelecekler" demek yerine, "kırlardan geldiler" diyebilsin...

Aziz Nesin öyle bir ağlasın, öyle bir acıksın, öyle bir ölsün ki... Çocuklar mutlu olsun...

Otur, karşımda öyle sessiz durma, bir şeyler yazalım, yazalım ki, Edip Cansever uyandığında, her yeri mavi bulsun...

Cemal Süreya yeniden doğsun, ve Dranas’ın kar’ı yerine, bizim yazdıklarımızın gücüyle sarılsın şiire...

Otur, bir şeyler yazalım eylüle, Murathan Mungan’dan önce...

Otur artık, mesela seni yazalım, Neruda kıskansın maviliğini, "değil mi ki senden ötürü boyuyorlar maviye hastaneleri" dizesini sana adasın...

Otur, aklımıza ne gelirse yazalım, Edgar Allen Poe duysun bizi, şehrin üç yerinde değil, her yerinde ağlasın, onun göz yaşlarıyla temizlensin her yer...

ve sonra,
oturmayı bırak, uzan yanıma. Hasta ol, güçsüz ol, beni meraklandır. Çünkü seninle ilgilenmek, seni sevmekten daha güzel... Dedim ya, oturmayı bırak, uzan yanıma, bir de benden dinle Sin Palabrası, aslında bakarsan, bir benden dinle sin palabrası...

uzan biraz,

"kelimeler olmadan
kelimeler olmadan"
konuşmayı anlatayım sana...

Onur Budak