ÜMİT
Ümit, acımasız sonların düşmanıdır. Onun olduğu yerde yapılacak bir şey mutlaka vardır. Ümit gözlerde başlar. Onun olduğu gözler, parlaktır, aydınlıktır. Ümit bu gözlerden kalbe yansır. Kalpteki solmuş çiçeklerden yeniden bir filiz uyandırır. Ümit, kalbimizde bitmeyen bir ilkbahardır. Ümit, buz gibi toprağa düşen cemre, meyvesiz nihalde meyve, susuz bir nehirde katre, güzel hislere gebe, doğan bir çocuğa ebe annesiz bir çocuğa annedir. Ümit bizim her şeyimizdir.
İnsan ümitli olmalıdır. Uçurumdan düşen biri için belki aşağıda tutunacak bir dal vardır. Bugün ufuklar kapalı olabilir, fakat dünya döner, bugünden arta kalan bir ferda vardır. Unutma güneş yeniden ve daha parlak doğacaktır. Kötülükler uçsuz bucaksız bir deryadır. Ve umut bu denizden kurtulacağın küçücük bir sandaldır. Aklındaki son düşünce yelkenini çek; dayan rüzgârlara, fırtınalara ve sabret. Seni güzel sahillere bırakacak bir rüzgâr mutlaka çıkacaktır. Yeter ki buna kalbini inandır. Ümidin olmadığı yerde gönülde kötü sonlara bayram vardır. Kötü sonlar ümide düşman ümitsizliğe hayrandır.
Ümidini asla kaybetme! Ümitsiz düşüncelerde mevsim daim sonbahardır. Yapraklar sarı ve kuşlar ihtiyardır. Kalbindeki kuşların seslerine cevap ver. Ümit kuşu sonbahara yabancıdır. Bitmeyen bahardan o seslerle rengârenk papatyalar uyandır. Ve onları her zaman koru. Baktığın bir şeye ümitle bak, dokunduğun bir şeye ümitle dokun, başını okşadığın bir çocuğu ümitle okşa. Her zaman kötü şeyler göreceksin ve kötü şeylere dokunacaksın. Zor zamanların hep olacak. Ümide her daim muhtaçsın. Hiçbir zaman yılma ve yıkılma ümit eline sarıl ve mutlu ol. Ve şunu asla unutma; ümitli ol…



Ahmet UYSAL
22.05.2013