bedenimiz ne kadar geçici ise bu dünya için ruhumuz o kadar kalıcı. toprağa karışıp gideceğiz ama ruhlarıyla bağ kurduğumuz insanlar sayesinde dünyada olacağız bir süre daha . o bağı biz inşa etmiş olacağız yaşarken. hatıralarla yaşayacağız yani. hatırlanma süremiz o bağ kadar.ne kadarsa o kadar.bedenin ölümü ruhun özgür kalması demek .bedende takılıp kaldığımız için ölüm ürkütücü geliyor.dini öğretilerin insandan insana geçerken insanlaşması yüzünden hayat ile ölüm arasında iyi bir denge kuramıyoruz.akıl, mantık ve kalp üçgeninde kendimize bir yol bularak ölümden korkmadan yaşayabilmeyi umuyoruz. başarıyor muyuz. orası çok şüpheli. sevdiklerimizi kaybederken onlarsız bu hayatın ne kadar boş, anlamsız ve çekilmez olduğunu iliklerimize kadar hissediyoruz önce; sonra unutma özelliğimiz devreye giriyor ve kolaylaştırıyor bir sürü şeyi. onların ölümünde kendi ölümümüzü görmekten daha fazla bir şey var.kendi ölümümüzün önündeki perdeler çok kalın. hayat kaynağımız sevgiden kopma duygusu çok berbat.elimizde olsaydı kimseyi sevmezdik bu acıyı yaşamamak için.ama o duygular kan bağı ya da her şeye, herkese daha doğrusu hayata duyabildiğimiz aşk ile bizi kıskıvrak yakalıyor ."Allah’ ın c.c ipine sarılmak" cümlesindeki cevheri derin acılara düşmeden bulabilirsek ne mutlu bize.

hiç ölmeyecekmiş gibi yaşayan yanıma söylüyorum :"ölüm var"

gene duymadı:)