Dağınıklığım üzerimde.
Parça parça yuvarlanıyorum.
Yavaş yavaş eriyorum. Mum ne? Mumlar ne?
Kendimden haberim yok.
Kendim kim?
Selim mi?
Mehmet mi?
Meselci mi?
Mi?..

Kendimi toparlayamıyorum. Kendimi bir araya getiremiyorum.
Zayıfım. Zayıf bir bireyim.
Güçlü değilim. Hiç değilim. Hafif bir meltem esse düşerim.
Düşüyorum da zaten ikide bir...

Öznelerim kayıp. Yüklemlerim yok. Cümlelerim eksik.
Paragraflarımı yitireli yıllar oldu.
Yıllar oldu bir ağaç dibinde günü akşam etmeyeli.
Gece desen tanımıyor adımlarımı.
Güneş desen hiç takmıyor sabahlarımı...

Her şey yalan. Ben yalan. Sen yalan. Biz yalan.
Doğru olan kimse yok. Doğrulukta yürüyen insan yok.
Günahlar kapıda. Hatalar her gün.
Her gün, canlar ölüyor.
Her gün, zamansız gidenler oluyor...

Yanlışlar diz boyu. Sokaklar BOMBOŞ aslında.
Aslında kaldırımlar da öylesine yer işgal ediyor.
Çocuklar içten ağlamıyor. Çocuklar hep oyun oynamıyor.
Çocuklar hayallerinden oluyor yaşadıkça...

Ben neyleyim?
Nasıl davranayım?
Nasıl gülümseyeyim?..



Mehmet Selim ÇİÇEK
14 Eylül 2013, 01:28, Q