İşte bir gün daha doğdu.Bir gün daha eksildi takvimlerden. Bir gün daha eksildi ömürden.Bir yaprak daha kurudu ve bir yaprak daha düştü dalından asırlık çınar...




Saniyeler dakikayı kovalar durur, dakikalar saatleri, saatler günleri, günler haftaları, haftalar ayları, aylar yılları...




Nasıl geçip gider ömür anlamazsın.Belki güzel anıların birikmiştir geride hatırlamazsın.Yalnızlık tutmuştur son anda elinden de bilmezsin.




Yalnızlıktan şikayet edersin hep.Ellerin titremeye başlar, gözlerin görmez,kulakların duymaz, dizlerin tutmaz... En kötüsü de gören gözler bir seni görmez.







Hey gidi dünya hey!




Doğduğunda bebeksin, sonra gençsin ve yaşlanırsın işte yine bebeksin. Yeni dünyaya gözlerini açan insan hiçbir şey bilmeden gelir ya işte aynı öyle...Bildiğin her şeyi unutur hafızan.Benim annem kimdi babam kimdi dersin. Sayi sen kendi anneni babanı hatırlıyor musun? Nereden hatırlayacaksın.Ben dayamışım yaş merdivenini yüze ben bile hatırlamıyorum. Sen olmuşsundur üç, dört asırlık hiç hatırlamazsın.




Unutur işte insan. Arkadaşlarını, dostlarını, eşini, çocuklarını, aşkı... Aşk neydi? Adını çok duydum ama hatırlamıyorum ne olduğunu. iyi mi, kötü mü acaba?




Aşk; paylaşmanın, anlayışın, iyiliğin, güvenmenin, sevmenin vs... içinde olduğu bir duygu muydu? Yoksa; ihanetin, yalanın, üçkağıtın, elvedanın vs... içinde olduğu bir duygu muydu? Aşk yenilen bir şey mi, yoksa içilen bir şey mi? unutuyor işte insan. Ne günler geçmiştir hayatımızda, ne mevsimler değişmiştir.

Ben yaz mevsimini hiç sevmem, hep soğuktur.Soğuk olan yazdı herhalde değil mi? Bak yine unuttum.Sen hep yaprak döküyorsun, senin sevmediğin mevsim bu olmalı. adı ne acaba?







Eee koca çınar...




Yıllar öyle sert geçmiş ki süpürmüş ne var ne yok. Hiçbir iz bırakmamış bizde. Sadece biz değiliz, herkes aynı. Bir insan dünyaya gelecek. Daha henüz aklı ermeyecek.Sonra onun içinde yıllar geçip gidecek. Büyüyecek, koskacaman adam olacak, onun için de mevsimler hızla değişecek ve yıllar onun için de sert geçecek, o da hatırlamayacak

hiçbir şey. Gününü bekleyecek biz gibi. Hayat bu dostum; biri gelir biri gider, biri gider biri gelir. Daha ne çiçekler açacak ve solacak, ne çınarlar büyüyecek ve ölecek...

Hayat bir fotoğraf çerçevesi gibi değil ki asıldığı yerde dursun. Durmaz yerinde. yeri değişse de içinde ki fotoğraf hep aynı kalır.




Bir günü daha akşam ettik be :=)




Bugün de sıra bizde değilmiş. Şimdi kısa bir uykuya dalacağız ikimizde. Belki sabaha çıkarsak bunları yine konuşacağız çünkü unutmuş olacağız.Yarın yine bir gün doğacak,dünya yeni misafirlerini ağırlayacak ve misafirlerini uğurlayacak.

Ne yapsın o da hepsini ağırlayamaz ki.







Unutma sakın aziz dostum. misafiriz biz misafir...









CEMAL ULU







Resim Tasarım : Cemal Ulu