Şair Cesare Pavese, 1908 yılında İtalya’nın Piemente kentinde doğdu. Torino’da okudu. Burada Augusto Monti’nin öğrencisi oldu. 1930’da Walt Whitman üzerine yazdığı bir tezle edebiyat fakültesini tamamladı. Annesinin 1931’de ölümü üzerine kız kardeşi Maria’nın yanına taşındı. Ölümüne kadar onunla birlikte kaldı. 1933’te Carlo Levi ve Massimo Milo gibi yazarlarla Einaudi yayın evini kurdu. Özgürlük ve demokrasi söyleminden hiç bir zaman ayrılmayan şair bu tutumundan ötürü ve faşizme karşı olduğu için devrin yönetimince Brancaleone Colobro’ya üç yıl süreyle sürgün edildi.1936’da ilk şiir kitabı olan ’Çalışmak Yorar’ ı yayınladı.

Pavese, ’Çalışmak Yorar’ yapıtıyla bir tür ’öykü-şiir’ gerçekleştirmek ister. Bu şiirler, 20. yüzyıl İtalya’sının şiir geleneğiyle kalıpçı tüm bağları koparıp, aşılmamış karşı-yazınsal çözümler getiren dizelerden oluşur. Bu dizelerde anı, öykü ve simgesel imgeleştirmeler, gerçekçiliğin acımasız gözlemine dayandırılmak istenen içerikçi bir dille uyum sağlar.

Onun şiirinde iki temel ana konu vardır: ’ Yalnızlık ’ ve ’Söylence’. İlk şiiri ’Güney Denizleri’nden son romanı ’Ay ve Ateş’in kahramanı Anguilla’ya dek, Pavese’nin yapıtlarından eksik olmayan bir durum bir kişi vardır. O bu toprakları bırakıp gurbete çıkmış bir sürü yer görmüş, ama er geç doğduğu topraklara dönmüş, geçmişiyle, çocukluğuyla bağ kurmaya çalışan, yurdundan olmuş gurbetçi tipi. Bu aynı zamanda, Kuzey İtalya’daki Piemonte bölgesinde Tanaro ile Bormida nehirleri arasında ’Longhe’ denilen tepelerden kopmuş Pavese’nin öz yaşamsal durumudur.

İtalya’da dokuz kitabı yayınlanan sanatçı, Tro Donne sale adlı romanıyla İtalya’nın en önemli edebiyat ödüllerinden biri olan Strego Ödülü’nü kazandı. Yazarlık kariyerinin zirvesindeydi artık. Ve bir gün Pavese, Constance Dawling adlı Amerikalı bir sinema aktiristine kaptırdı kalbini . Fakat bu aşk uzun sürmedi ve Davling Pavese’yi terk edip ülkesine döndü. Bu durum şairi büyük bir hayal kırıklığı ve üzüntüye sevk etti.Cesar Pavese, ’ Gelecek ölüm ve senin gözlerinle bakacak ’ şiirini 1950 baharında Constance Dawling için yazmıştı. 27 Ağustos 1950 günü Torino’da, bir otel odasında canına kıydığında, masanın üzerinde bu şiir duruyordu:

Ölüm gelecek ve senin gözlerinle bakacak-
sabahtan akşama dek,uykusuz,
sağır,eski bir pişmanlık
ya da anlamsız bir ayıp gibi
ardını bırakmayan bu ölüm.
Bir boş söz,bir kesik çığlık,
bir sessizlik olacak gözlerin:
Böyle görünür her sabah
yalnız senin üzerinde
kıvrımlar yansıtırken aynada.
Hangi gün, ey sevgili umut,
bizlerde öğreneceğiz senin
yaşam olduğunu,hiçlik olduğunu.

Herkese bir bakışı var ölümün.
Ölüm gelecek ve senin gözlerinle bakacak.
Bir ayıba son verir gibi olacak.
belirmesini görür gibi
aynada ölü bir yüzün,
dinler gibi dudakları kapalı bir ağzı.
O derin burgaca ineceğiz sessizce.