“Aylardan ağustos, günlerden Cuma/Gün doğmadan evvel iklim-i Rum’a ” diye başlayan; “Kızılelma’ya hey... Kızılelma’ya! ” diye biten Malazgirt Marşı’nı bilmeyenimiz yoktur sanırım. Bu marş Alparslan’ın 1071 yılı Ağustos ayında ordusunun başına beyaz elbisesini kefen gibi giyerek geçip; yapılan savaşta zafer kazanarak, Anadolu’yu Türklere açtığı Malazgirt zaferi için yazılmış ve bestelenmiştir.

Ağustos ayının bizim için bir zafer ayı olduğu ve tarihimizin en şanlı sayfalarının bu ayda yazılmış olduğu hepimizin bildiği bir gerçektir. İsterseniz kronolojik sıraya göre Ağustos ayındaki büyük zaferlerimizden bazılarını yerimizin elverdiği ölçüde sıralamaya çalışalım.

26 Ağustos 1071, Malazgirt Zaferi.
11 Ağustos 1473, Otlukbeli Zaferi.
29 Ağustos 1526, Mohaç Zaferi.
24 Ağustos 1516, Mercidabık Zaferi
6 Ağustos 1915, Conkbayırı zaferi,
21 Ağustos 1915, Anafartalar Zaferi.
23 Ağustos–13 Eylül1921, Sakarya Zaferi.
26 Ağustos 1922, Büyük taarruzun başlangıcı.
30 Ağustos 1922, Dumlupınar Zaferi.

Anadolu’nun bizlere vatan olduğu 1071’den günümüze 900 küsur yıl geçmiş. Bu yıllar içinde nice irili ufaklı savaşlar yapmışız. Her defasında yeni destanlar yazdırmışız. Peki; artık emniyetteyiz, hiç düşmanımız yok diyebilir miyiz? Elbette ki hayır… Ne demiş atalarımız: “Su uyur, düşman uyumaz.” İşte bu gerçeği görerek kazandığımız zaferleri kutlarken, düşmanlarımızın uyumadığını, Millet olarak en zayıf ânımızı kolladıklarını beynimizin bir köşesinde “aklımda” diye tutmalıyız.”

Sevgili Dostlar;
Bu yazı daha önceki yıllarda yazılmış bir köşe yazımdır. Peki nerden icap etti de tekrar yazma gereği duydunuz? Derseniz, geçen hafta Çorum’da bir gösteri vardı ki ne gösteriydi o. Türk olduğumuzun gururunu yaşadık yüreklerimiz ağzımıza gelerek o gösteride. Evet, tahmin ettiğiniz gibi gökyüzüne Ay yıldızımızı adeta nakış nakış işleyen TÜRK YILDIZLARI gösterisinden bahsediyorum. Türkün cesaretini ve kahramanlığını bir kez daha gösterdiler Çorum semalarından tüm dünyaya.

İnsan o muhteşem gösteriyi izlerde göğsü kabarmaz, duygulanmaz mı?
Bir büyüğüm o kalabalıkta beni bulma ihtimali olmadığından defalarca telefonla aramış. En sonunda konuştuk. Telefondaki konuşma tonu hâlâ kulaklarımda. Şöyle diyordu yazılarımızı okuyan ve bizleri çok iyi tanıyan o büyüğümüz:
“ Sayın Hocam; şu an tüm balkonlar tıklım tıklım dolu, hepsi gökyüzüne bakıyorlar, o muhteşem gösterileri izliyorlar, uçakların çıkarttığı ses binalarımızı titretmekte ama yüreklerimizin titrediği yerde onun önemimi var? Bugün dünyanın pek çok yerinde uçak sesleri duyulunca sığınacak, gizlenecek yer arayanlar varken burada şölen yapıyoruz o kahramanlarımız sayesinde. Çok duyguluyum ama dile getiremiyorum, lütfen bu güzelliği yazmazlık etme, senden rica ediyorum…”

İnsan hem duygulanır ve hem de böyle bir içten istek karşısında nasıl olurda yazmaz ki?
Ben o gösteriyi ömrüm oldukça unutmayacağım. Bu güzellikleri bizlere yaşatan tüm yetkililerimize teşekkür ederim. O kahraman pilotlarımızın da unutulmaması için gönlümden geçenleri kendilerine ithaf en yazıyor sizlerinde görüş ve yorumlarınıza saygımla sunuyorum.

TÜRK YILDIZLARI

Gösteride sıra sıra
Dizilir Türk Yıldızları
Her haliyle açık ara
Sezilir Türk Yıldızları

Hep başarı var sözünde
Hiç korku yoktur gözünde
Kartal gibi gökyüzünde
Süzülür Türk Yıldızları

Aşkla dolu yürekleri
Mavi semalardır yeri
Yapamazlarsa gösteri
Üzülür Türk Yıldızları

Başlar dik; zevkle, onurla
Görebilmek için turla
Heyecanla ve gururla
Gezilir Türk Yıldızları

“Ey Türk! Durma yok, ilerle…”
Hız alırlar bu emirle
Tarihe altın harflerle
Yazılır Türk Yıldızları