Çiçekçi Kız

Bilirim eksik bir yaşamı çoğaltma çabandır, içi boşaltılmış onca duygunun peşinde gidişin...

Ne kadarsın diye sordun mu hiç kendine? Çingeneliğin ya da sevgi çiçekleri satan özlemlerin kadarını tanıyorum ben senin. Sarını görüyorum, kırmızını seviyorum, mavine yetişmeye çalışıyorum, yeşilinde dinleniyorum...

“Eksik bir ergenlik öyküsüne "mutlu son" yazma çabana tutunsam beni de yukarılara çekebilir misin?” diye soruyorum kendime. Yüzeyindeki yakamozlarla aydınlatsam odamı, tuzunu yarama bassam, acılarını duyumsasam... Çiçeklerin dilini öğretsen bana, doğaya salsan beni ve ben hep geri gelmesini, hatta hiç gitmemeyi öğrensem senden...

Yaşamının semalarında gezinen griliğe inat, çiçeklerle çizdiğin gökkuşağında uçurtmalar uçursam şiddetli fırtına zamanlarımda, üşüsem, şöminenin alevine sığınsam. Şarap tadı bir şarkıyı paylaşsak... Ucunu yaksak yüreklerimizin ve isleriyle yazsan eksik çocukluk öykülerini, ben hüzünlü gözlerle çığlıklarına dokunsam...

Nedensiz sevgiler lazım ikimize de, hep bir nedenle parantezlenmiş onca sevgi içinde sıkışıp kalışımızdan kurtulmamız için. Sen nedenli terk edişlerinden intikam alırcasına, sorgusuz sevme öğretisine sarıldıkça, çözülsem korkularımdan, gidenlerimi, yitenlerimi, bitenlerimi vaftiz etsem, arınsam tüm terk edilişlerimden. Bana bakıp, aynada asılı duran bir önceki siluetine sonsuza dek veda etsen...

Yaşamı müşterek kılan farklılıklarımız aslında. Hep bizde olmayanı kovalayarak sevmeye çalışıyoruz kendimizi. Senin eksiklerin senden zorla alınmışlar suskunsun, belki de bu yüzden savaşçısın, belki bu yüzden yorgun.. Kimse bilmiyor kırmızıya boyattığın saçlarının yorgunluğunu maskeleme isteğin olduğunu, kimse mimiklerindeki sarının düşündeki maviyle sevişmelerinin huzur rengini ayrıştıramıyor.. Zaten kim detayımızı bilmek ister ki, herkes yüzeyin emniyetinde nefes almaya bu denli alışmışken.. Hep başkalarının sığlığında intihar ediyor yüreklerimiz, hep başkalarının uyuyan denizinde boğuluyoruz...

Bir bak aynaya, kaç rengin var bir bak... İlk üzerinden çıkarıp atmak istediğin hangi rengin bir sor kendine; öksüz ergenliğin mi, yoksa yetim yetişkinliğin mi? Yoksa tüm renklerinle yüzleşip, tümünü affedip severek yaşamak mı isteğin? Birileri gökkuşağı olmalı ki gövdesine salıncaklar kurabilsin, kaydırak binebilsin öksüz çocuklar.. Sen sevmelisin tüm renklerini, sen penceremden odama usulca sızan gökkuşağı olmalısın.. Karanlık gecelerdeki annesizliğinden, bayram sabahı öpemediğin baba elinden, kahvaltı masasındaki hep bir eksik sandalyeden ve daha nice terk ediliş karesinden kurtardığın yüreğinin umut rengi güzelliğinde, sıkı sıkıya sarıldığın yaşamın yağmur sonrası göğünde... Sen bir gökkuşağı olmalısın...

En vahşi gecelerde bir huzur uykusu döşeği olsun hep yüreğin, sakın pes etme, o kadar evsiz yürek var ki, o kadar huzursuz gövde var ki biçare, sen çok lazımsın yaşama çiçekçi kız... Ey! Doğanın kirliliğini arındırışına, gökyüzünün yedi renkli makyajına, yedi notanın coşkusuna vesile kız, sen bu hayata lazımsın. Yüreğimin yeşerişi, yaşamın renklenişi, öykülerin betimlenişi, şairlerin dillenişi için sen bir gök kuşağı olmalısın...

Çiçeklerin hiç solmasın, kendi yağmurundan doğan gökkuşağın hiç sönmesin, sarı rengin hiç susmasın çiçekçi kız. İyi bir hayat istiyorum her ikimize, hepinize, hepimize...

Metin