cok yoruluyorum bazen; insanlarla uğraşmaktan derdimi anlatamamaktan aslında anlatıpta anlaşılmamaktan her zaman. öyle bitkin hale geliyorum ki lafımı yarıda bırakıp kaçmak gitmek istiyorum, bağırmak sonra deli gibi avazım çıktığı kadar.. bırak anlamasın kimse seni diyorum çabalama bişeyler için ve belki de sendedir sorun sen anlatamıyosundur söylemek istediklerini.. ama dayanıyorum sanki artık bu duruma. kime neye nasıl ne şekilde haykıracağımı bilmiyorum.. ama dediğim gibi geçekten dayanamıyorum nefessiz kalıyorum,cümlelerim sıradan klasik gibi gelebilir ama içtenliğim onlar, yarım kalan duygularım, haykıramadıklarım, hayatım gibi her cümlem de eksik, yarım ve anlamsız belki de.. bazılarımız şansız doğarmış. gerçekten doğru önceleri pek inanmazdım ’aman canım insan kendi şansını kendi yaratır bazen ’ derdim.. ama işin gerçeğini neyseki çok geçmeden anladım aslında bu da şans düşünürsek. ama genel olarak düzeltemiyorum bazı şeyleri hatta önemli şeyleri aslında; hayatımın dönüm noktası mesela, sonra talihsizliklerim, yanlış seçimlerim demiycem yanlış seçimlendirdiklerinin desem daha mantıklı olucak benim için . ya da ne bilim herşeyim saçma olcak belkide şu yazdıklarım bile dahil.