Şiir;sezgidir, yaşam biçimidir, sorumluluktur, insana empati yapmasını öğretir, insanı daha çok insan yapar, kimsenin maskesini çıkarmadığı dünyada insanların içini görmemizi sağlar, tuzaklarla dolu olan yaşama karşı bizi bilinçlendirir, kötülük düşündürmez...Şiir,bir kuşun gökyüzü sevincidir.

Aşk;buz parçasının içini bile fokur fokur kaynatır. O kaskatı buzu bir uçtan çıt diye deler ve cılız bir şekilde sımsıcak akmaya başlar. O buz bizim kurallarımızdır, önceliklerimizdir.
Sızdığı yeri yavaş yavaş genişletir aşk ve geride buz falan kalmaz. Aşk her şeyi yıkar geçer. Sonra bir çağlayan taşır yüreğimize, kuşlar gürül gürül uçar içimizde,göğsümüz yeşerir.. Şiir aşktır, öyle duyumsanırsa şiir olur.

Neden şiir?Sorusuna gelince.Şiir,sanatlar içerisinde en duyarlı olanıdır.Bir insanın,öfkesini,
sevincini en hissederek yaşamamızı sağlar.Şiir düzendir,sorumluluktur.Herkes sokaklarda dolaşırken senin ustaları okumanı, herkes uyurken senin kelimelerle boğuşmanı gerektirir. Şiir kelimelerin dünyasında kulaç atmaktır. Şiir,insanı arındırır. Bu yüzden her zaman şiir. Şiirin dışında üşür insan.

Şiir her zaman ustam oldu benim. Ve ben hep onun çırağı...Öğreniyorum,öğrenmeyi sürdüreceğim ve bu, şiir söz konusu olduğundan ötürü hiç bitmeyecek.