Eyvah Polis

Korkuyorum kardeşim! Ben polisten korkuyorum.Şu gezi olaylarından sonra bende polis fobisi oluştu.Polis gördüğümde ellerim terliyor,kulaklarım uğulduyor,kalbim korku ile çarpmaya başlıyor.Hatta,rüyalarıma polisler giriyor.Kabus görmeme neden oluyor…

Polisten korktuğunu söylemek suç teşkil eder mi ? Onu bilmiyorum.Korkuyorum polisten kardeşim yalan mı söyleyeyim?

Tanıdığım bir çok polis olmasına rağmen hatta bazılarını çok sevmeme rağmen ben onlardan da korkmaya başladım.Hele ‘de Musa,benim bilgisayarımı gelip tamir eder birlikte kahve içerdik.Öğretmen olarak atanamayınca polis oldu.O çok sevdiğim Musa ‘ dan bile korkuyorum artık.Dedim ya! Bende fobi oluştu..Acil bir psikolojik destek lazım…

Korkunun elbette ecele faydası yok.

Geçen hafta tam eşimin eve gelme saatinde kapının zili çaldı.

Ben koşarak gidip, sokak kapısını arkasına kadar açıp,kim olduğuna bakmadan hızla mutfağa doğru yürüdüm.Çünkü çok acil bir şekilde yemek yapmam lazımdı.Ben internetin başında gezi olaylarını takip ederken akşam oluvermiş. İftara bir saat kalmış; ama evde yemek yok…Eğer yemek olmazsa,kızılca kıyametin kopacağını çok iyi biliyorum.
Nasıl olsa gelen eşimdir diye düşündüm.Kapıda beklemedim.

Mutfağa doğru üç adım attım.Arkamdan yabancı bir adamın sesi.Eyvah ki;ne eyvah…

“Hanım efendi bakar mısınız?”

Rezalet tam rezalet,kıyafetim,Ev hali işte.kısa bir şort üzerimde, klorak lekeli askılı penye,hatta etek uçları delik,saç baş darmadağınık,Rezaletin tam ortasındayım,yer yarılsa yerin dibine girsem daha iyi,Geri dönüp adamın suratına bakmaya utanıyorum.Evde benden başka kimsede yok.Sokak kapısı ardına kadar açık adam kapıda,ben koridorun ortasında kara yaslarda.

Neyse,olan oldu artık geri döndüm baktım..

Aman Allahı ‘m oda ne,iki tane polis, “imdat polis,kapıda polis” diye bağırasım geldi bir an..Neyse kendimi çabuk topladım.Hızla gidip kapıyı,acele bir şekilde, dört parmak kadar araladım.Yutkundum,tüm gücümü topladım…

“Buyurun,memur bey hayırdır?” Yani kısaca neden bizim kapıya geldiniz demek istedim.

“Hanım efendi.Züleyha Şükür siz misiniz?”

Ne hanım efendiyim ya! şu kıyafetimin rezilliğine rağmen,Neyse..

“Hayır Züleyha Şükür ben değilim, karşı komşum olur kendisi..”

“Rahatsız ettik..iyi günler” dediler ve ben kapıyı kapadım, kapının arkasına sırtımı dayadım, bir on dakika oturdum…

Anca kendime gelebildim..

Ve.. bu konuda psikolojik destek almaya karar verdim.