rüzgarlar yağmurlar fırtınalar hatta kasırgalar..
ne çok doğal afete maruz kalıyoruz hayat boyu..
bir önceki en kötüsü gibi geliyor bir sonraki savurup atana kadar..hiç ayağa kalkamayacağız sanıyoruz..herşey bitiyor..
ve evet diyoruz..
son bu olsa gerek..

öyle olmuyor..bir sonraki afete kadar yavaş yavaş ayağa kalkıp silkelenip toparlanıyoruz..yaralarımızın izleri sızlıyor sadece..ama birden bire alabora oluyor yine gemi..tepetaklak bakıyoruz karşı kıyıya..
üşüyoruz çırpınıyoruz..
ve bir hayli su yutuyoruz yine..ciğerlerimiz şişiyor yüreğimiz tekliyor..

sonra sil baştan başlıyor herşey..
yani öldürmeyen Allah öldürmüyor..yine ayağa kalkıyoruz..
eksilmiyormuyuz peki..elbette eksiliyoruz..ağrıyoruz..yalpalıyoruz..
ama çoğalıyoruzda bir taraftan..
her fırtınada biraz daha bağışıklık kazanıyoruz..

böyle sürüp gidiyor işte
yani afetler değil kıyanet gerekiyor ölmek için..
o da daha kopmadığına göre..
no problem..