Eleştiri(serzenişlerden...


gözünün üstünde kaşın var.
kaşının üstünde<<ben>>
gözlerin çökmüş uykusuzluktan,
içlerinde ben mi varım ?
dudaklarında tebessüm kalmamış
bensizlikten mi çatlamış?
dil susumuş, dil yaralı
gizli hecelerinde mi ben var ?
yüreğin heyecanı unutmuş,
nadaslı topraklar gibi.
beni hangi köşene gizledin ki?
sararmış solmuşsun,
hastamısın ?
beni görmeyeli,
ben bu yerlerden gittim, gideli...




Bir beraberlik bitimine yakın, ya da bittiğinde;gözünün üstünde kaş da görürürüz, gamzeyi çıban da...
Oysa vakti geldiğinde gitmek de bir erdemdir, sevmek gibi...
Sevgi soyludur, asildir.Sevgiyi sunmak, esirgememek cömertliktir, tıpkı doğanın beklentisizce sundukları gibi...
Bazen ölüme bile tepkiler veririz, öfleleniriz, yalnız kaldığımız, paylaşımlarımız bittiği için...
Bir şeyin bitiği yerde yeni şeylerin başlayabileceği aklımıza gelmez o an...

Oysa sevgi yine ısıtmaya devam edecektir içimizi...Üç beş nöbetlerinle tanışıp;şair, yazar bir ruhla belkide ağıtlar yazacağız
kimbilir?
Sadece özlem acıtacak, bir yanımızın koptuğunu düşünüp, özleme boyun eğmek, direnmek adına zorlanacağız...
Hüzün duyguların patronudur ya hani?...Oysa tüm ücretsiz mesailerimiz oradan geçer...Yürek işçileri olarak, hummalı bir şekilde çalışır dururuz...
Arının yaptığı bal misali, bizim duygular da hüzünlü ağlara dönüşür, örümcekler gibi...Bazen kendi ağımızda kayboluruz...
Bazen pigmeler gibi görürüz kendimizi, bazen kendi içimiz de bile yok oluruz...

Ama söz sevgiden açılınca, hepimiz aslan kesilir, kükreriz...
Ben derim ki;bırakın gitsin giden...Sevgisini götürmüyor ki, götüremez ki...Öyleyse ?...


ayşe yayman