Toplumlarda saygı gösterilen ve bir kenara atılmayan yaşlılar görüyorsa çocuklarımız yaşlanmayı doğal ve olumlu kabul edeceklerdir...

Yaşlanmak... Çoğu insan için korkunç bir kâbus gibi görülen bir şey olmakla beraber bir zamanlar yanımızda olan ve sohbetler ettiğimiz çocukken elimizden tutup bizi gezmelere götüren, doyuran, bebekken altımızı değiştiren bir anne ya da baba. Bize oyuncaklar getiren okula ilk kayıtta yanımızda olan anne ya da babamızın gözümüzün önünde tamamen farklılaşmakta olduğunu görürüz... Yaşlanıyorlardır... Ve yaşlanmak kâbus gibi çökünce insanlara birine bağımlı hale gelmek korkusu, en çok da yalnızlık korkusudur onları yıpratan ve ölüm korkusu... Ölümden kaçılmaz derler’ çünkü kaçak olan çabuk lanetlenir’ fakat yaşlılarda durum farklıdır ve dine daha eğimli hale gelmelerine sebeptir ölüm korkusu... Ölümün nasıl olacağı ve ölüm sonrası yaşlılarda büyük bir bunalım teşkil eder.

Yaşlılardaki en yoğun duygudur:- işe yaramıyorum -duygusu ve birçok yetisini kaybetmeleri de bu duyguya sebeptir.

Bazen yaşına uygun olamayan bir kimlikle gençlerin tarzında giyim ve aşırı makyaj yapan yaşlılara rastlamakta mümkündür. Bunlar geçmişteki benlikleriyle sosyal toplumda yine var olmak saygı gösterilmesini sağlamak ve ’ben de varım buradayım’ özgüvenini tekrar yakalamak içgüdüsü ile bu yakışıksız hale bürünmektedirler.

Yaşlılık aslen bilgelikle bağdaşlaştırılması gerekli bir olgu iken çoğu zaman tabiatta da örneklemeleri olduğu üzere hayvanlarda ve insanlarda gençlerin maskarası olmak veya itilip kakılmak olarak korkulan bir hale büründürülmektedir. Oysa yaratılanların en zekisi olan insan da yaşlılık bir kâbus olamamalıydı ki bilgelikle eş değer tutulmalıydı...

Huzur evlerinde yaşayan yaşlılarda daha çok dışlanmışlık duygusu oluşmakta ve demans dediğimiz bunama orada yaşamasından dolayı daha kötüye gitmektedir

Geçen hafta bankadayım... Yaşlı bir teyzeyle sohbete daldım. Rahmetli eşinden kalan dul aylığını almaya gelmişti. Kızına gittiğinde damadının... Oğluna gittiğinde gelinin istemediğini gözleri dolu dolu anlattı hatta hiç de karışmam sessizce oturuyorum ama batıyorum işte –elkızı, eloğlu diye devam etti... Rahmetli olsaydı dediğinde ise boğuk bir hıçkırık takılmıştı boğazına ve gözlerini kaçırdı benden... Maaşımı dedi sonra kendini toparlayıp da gözlerime baktı huzurevine verip orada yaşamaya alışmam lazım. Ve içimde bir fırtına koptu içimden gel teyze bize gidelim diyecek oldum sanki o kadar ki o gece hep aklıma geldi. İçimden ey kızı, oğlu, gelin, damadı dedim... Sizde bir gün yaşlanacaksınız... Ve üç nokta

Gerçektende insan çok karmaşık bir varlık ve de nankör diye isyan ettim.
Nasıl oluyor da bizi büyüten ve yetiştiren büyüklerimizin gitmelerine izin verebiliyoruz...

Huzur evleri ne kadar iyi de olsa değerli büyüklerimizin yeri değildir lütfen onların gitmelerine izin vermeyin son nefeslerini sizin yanınızda aile ortamında versinler... İnsan kendini yaşlıların yerine koymalı ve aynaya yarın sabah uyandığınızda bakınız... Böyle kalamayacak olan şeklinize sesleniniz... Sende yaşlanacaksın... Ve içinize sesleniniz... O benim annem---babam---büyükannem---büyükbabam... İşte insansınız siz o zaman...
Bir başka konuda buluşuncaya dek

Hoşça kalın ama dostça kalın




Ayşegül Aşkım Karagöz