Temmuz...Aslında yazı da,yaz aylarını da hiç sevmem.Fakat Temmuz ayının benimle bir ilişkisi olduğunu da inkar edemem.Bir ara arkadaşlarım da,sevgililerim de,hoşlandığım insanlar da Yengeç burcuydu.Adeta ipe dizilen inciler gibi sekmeden hem de...Çocuksu bir saflıkla tapıyordum yengeç burcuna.Dolayısıyla da Temmuz’a...Tüm sıcaklığına karşın...Eskiden sıcağa karşı bu kadar duyarlı değil miydik bilmiyorum.

7 Temmuz,19 Temmuz.Sevilesi insanların doğdukları günler...Ve kutlandılar yıllarca...Sonra bir gün geldi ve düşündüm;acaba Temmuz’un kaçıydı diye?Şaşırdım!Kendimi suçlamadım değil.Oysa ne kadar doğaldı.Zaman atlas bir örtü gibi örtüyordu geçmişin üzerini...

Nice Temmuzlar geçti.Nice iz bırakan Temmuzlar yaşandı.

Sonra bir gün geldi TEMMUZ AŞK oldu.Temmuz yangın,Temmuz felaketim oldu.Önce kurtarıcım,yol göstericim,sonra katilim oldu.

Emeğimin keşfedildiği ay,gözyaşımın aktığı ay oldu.Ve şimdi ödülümü alacağım bereketli ay...Temmuz arkamı dönüp gittiğim ay oldu.Temmuz yangınımı söndürdüğüm,büyüdüğüm,bıçaklarımı söküp attığım ay oldu.

Hala sevmiyorum Temmuz’u...Ne de olsa Aralık çocuğuyum ben...Ama inkar edemem Temmuz’un hayatımdaki yerini.Var bir ilişki bizim aramızda...