Aman Yarabbi! Yaşam faaliyetlerim durdu bir an. Neye uğradığımı şaşırdım. Nerden de çıkıverdin birden? Nasılda yüzsüzmüşsün bilmem ki!!! Tamda “ Oh artık unuttum!” bile demiyorken, seni unuttuğumu sanıp seni yeniden hatırlamıyorken…

Sanırım gerçekten unutmuşken seni…. Adını hiç anmıyorken, bir selamın yıktı batırdı her şeyi külliyen. Her ne kadar başını öne eğip, sesini masumlaştırıp, bakışlarını mahmurlaş tırsanda masum bir selam değildi seninkisi biliyorum. Ne hainlikler gizli Allah bilir. Allah bilir bilmesine de bende hissetmiyor değilim hani. Sen güvendiğim o insan değilsin artık. Dün gece teyit ettim bunu.

Fark etimde geçmiş sana olan öfkem, nefretim. Dualara bırakmış yerini beddualarım. Alev saçan bakışlarım ise bir yabancıya gösterdiğim nezakete bırakmış yerini… sevgi dolu sözlerin yerine geçiveren lanetim gömülmüş şimdilerde kalbimin derinliklerine ve yerini yine bir yabancıya sarf ettiğim isteksiz kibar kelimelere bırakmış istemeden de olsa. Gördün mü bak? Ne çok şey değişmiş hayatımda. Ne kadara kırılsa da parçalanıvermezmiş insan kalbi. Bunuda öğrendim sayende. Parçalanıp dağılsaydı etrafa zor olurdu tamiri… Mümkün olmazdı beklide. Ama bak gördün mü sarmış yaralarını, alçıyla doldurmuş çatlaklarını, onarmış kırıklarını. Evet eskisi gibi orijinal değil belki. Eskisi gibi sağlamda olamaz artık darbe almış bi kalp o. Ama eskisi kadar yumuşak ta olmaz artık değil mi? Nede olsa onun alçıları var artık. Taşlaştı zavallı. Eskisi kadar kolay yıpranmaz herhalde. Daha güçlüdür eskisinden, daha dayanıklıdır artık.

Neyse iyice dağıtmayalım konuyu. Uzun lafın kısası her ne kadar şuan aklımda, kalbimde dilimde ve kalemimde de olsan nasıl olsa geçti acısı kolay unutulursun artık… Sana, seni unutacağımı garanti ederim demek için yazıyorum. Biraz kuru gürültü, saf arabesk birazda duygu sömürüsü oldu belki ama affet be…. Hele de ben seni bile affetmişken serseri! Artık senden nefret bile etmiyorum… seni hatırladığım her an iyi dileklerimle…. Kendine iyi bak ESMER SERSERİ…….!