Hepimiz evrensel bir oyunun içerisindeyiz.
duygusal dengeyi kurup,
ahlaki dengelerden sapmadan ,
kaybetme duygusundan,
kırmak duygusundan,
yargılanmadan,
yalnız kalmaktan,
tartışmaktan korkmadan,
öz saygıyı yükseltmek insanın sırtını ağrıtır,
midesini de bulandırır.

birbirimizi tanımamanıza rağmen
benzer davranışları göstermemiz kadar doğal ne olabilir ki?
oysaki birçoğumuzun
ahlaki ve duygusal eğilimleri farklı olabilir ihtimal.
inandıklarını yaşamak,
öz saygıyı geliştirmek,
yapmak istediklerini eyleme geçirmek
duruş ister,sabır ister ve risk almayı gerektirir.
yalnız kalmayı göze almayı gerektirir,
maskeleri atarak...

Oyun için perdeyi açtınız
sahne boş bende varım
haydi kolay gelsin...

maskelerle... makyajlarla dolaşan
palyaçolara dönmüşüz...
yüreklere kilit vurmuş, insanlığı unutmuşuz.
Sahte sevdalara, yalan sözlere kanmış.
Koyun sürüsü olmuşuz...
Hep aynı maskeler altında dolaşan,
hep aynı yüzler... hep aynı sözler...
hep aynı sevdalar...
hani nerede? nerede dost yürekler....
Hayatın kendisi bir sahne.
Bizlerde o sahnede rol alan birer oyuncu
Rejisör kim?

Her gün değişik bir kılık içinde,
değişik bir rol alıyoruz.
Sabah kalktığımızda
biri sahne diyor.
ışıklar yanıyor.
Bizlerde başlıyoruz oynamaya.
kimi zaman kızgın
kimi zaman üzgün
bazen şefkatli
bazen acımasız ,
her gün değişik bir rol
ve oyun devam ediyor
sahnede yer alan oyuncular
birbirlerini tanımasalar da
beraberce paylaşıyorlar rollerini.
Bazen birbirlerine çok güveniyorlar,
bazen de kuşku içinde bakıyorlar karşısındakilere
ama gerçek olan bir şey var ki;

karşılıklı saygı sevgi ve güven duyarak,
hislerimizin bize verdiği güvenle,
arkadaşlıklarımızı sürdürüyoruz
işte bu güven duygusu sahneye yansıyınca
oyun güzel şova dönüşüyor
ve final ; MUTLU SON...

SELDA İYİEKMEKÇİ