Bugün doğum günüm.
Her şeyini kaybetmeye yakın birinin
Küllerinden yeniden doğmasının ilk günü.
Bir çocuk misali gülerken göz bebeklerinde
Bütün güzellikleri gördüğün.
Ya da yaşayan bir ölüden farkı olmayan birinin mi Doğum günü desem ?
Söyler misin ? Bunu neden ve nasıl yaptığını ?
Bir cümlede bile bir araya gelemezken nasıl oldu bütün bunlar ?
Öyle bir yıkmışsın ki beni, benden eser kalmamış adeta.
Her cümlem özleminin verdiği acıdan dolayı
Zehir zemberek kelimelerle donatılmış gibi.
Hatırlar gibiyim hikayenin başlangıcını ve sonunu.
Şöyleydi sanırsam başlangıcı:
Ben kendimce şiirler yazıyordum defterimin arka sayfalarına
sende merak edip,okurdun.
Okuduğun Son şiirim sevgiliye yazılmıştı son cümlesi şöyleydi;
“ hadi öp beni birleşsin dudaklarımız ve küllerimden yeniden doğayım sadece senin için.”
Sende bunu yaptın ve başladı hikaye…
Hayatımın en mutlu günüydü olmayan bir sevgiliye yazılan bütün şiirlerimin Artık bir sahibi vardı.
Sonu ise ;
O gece gök yüzü dolunaydı bir başka aydınlıktı.
En sevdiğim mevsimdi bahardı ve sen vardın.
Baharlar sadece senle güzeldi ve ben sadece bu yüzden severdim baharı.
Hafiften bir rüzgar vardı işte diyordum hayat bu olsa gerek.
Bahar,sen ve ben.
Her ne olduysa bilmiyorum ve kendimi arafta buldum.
Sensizlik kol geziyor,özlemin her şeyden beterdi.
Evet kısaca böyleydi sanırsam hikayemiz?
Karışığım hem de çok karışık.
Neden unutamamışız ,sıradanlaşamamışız ?
Bu da geçer diyenlere neden ayak uyduramamışız ?
Neden geçmiyor bu acı ?
Evet ağlıyorum belki gönül uslanır diye.
Belki bir daha baharın güzel olmayacağını anlar diye.
Evet ağlıyorum hem de Göz torbalarım yırtılırcasına ağlıyorum…