Seni sevdim, çok sevdim, saçlarını, bakışları, gözlerini, sözlerini sevdim, gülleri kıskandıran gül yüzünü sevdim… ilk görüşte yıldırımlar düştü yüreğime, kapıldım gittim güzelliğine, sevdim nedensizce niçinsizçe, gizlice çaresizce… Sevdim sadece beklentisizce… Sensizlik acıtsada yaksa da yıksa da ateşlerden ateşlere atsa da vazgeçemedim senden, sevginden, hasretinden...
Çektiklerimin suçlusu kim, yalnızlığımın suçlusu kim, sensizliğin suçlusu kim ah bilebilsem… En büyük hataydı seni sevmek ama yoktu başka seçenek, inan imkansızdı görüp te seni sevmemek…
Bilsen neler vermezdim elinden tutmak için, evren benim olsa feda ederdim gözlerine bakmak için… Beni sevebilme ihtimalin olduğunu bilsem şu dünyada başaramayacağım, yapmaya çekineceğim, tereddüt edeceğim hiçbir şey olmazdı…
Sen yoksun, sevgin yok, sevebilme ihtimalin yok… Karanlığın aydınlığa döneceği yok… Mutluluk yok, huzur yok, coşku yok, heyecan yok… Benim de yaşamaya gücüm yok, emelim yok, arzum yok… Ölmeye de cesaretim yok, hala neden yaşıyorum cevabım da yok…