Merhaba Sevdiğim,

Bugün daha bir başka sevildin. Bil istiyorum, dönmen için değil bu sözler. En azından sensizliğin bana verdiği acıyı bil. En azından seni bu dünyada her şeye rağmen sevebilen birinin olduğunu bil. Sende üzgünsün ve kafan karışık biliyorum. Yaşadıklarım beni değiştirdi demiştin. Yaşadıklarını senin değiştirdiğini bilmiyorsun. Evet, değişimler iyidir ama sen biraz abarttın sevdiğim. Bir devrim yarattın, bilmedin. Bak sen ve ben hala biz olabiliriz. Daha önce sevdik yine sevebiliriz. Bu bir yalvarış değil, bu bir yakarış değil. Anladım ki gurur varsa sen yoksun. Anladım ki aşk ve gurur bir arada olamıyormuş. Daha önce aşkımdan geçmiştim gururum için şimdi gururumdan geçmeye razıyım AŞK’ım için, senin için. Daha fazla dayanabilir mi yüreğim yokluğuna, bilmiyorum. Emin ol bunu kimse bilemez. Ben bile...


Ben senin yokuluğunun beni bu denli üzeceğini bilemezdim. Birini seviyorsan bunu kimse bilmemeliymiş sen öğrettin bana bunu. Yokluğun öğretti. Ama bilmelisin ki bende çok suçladım kendimi senden sonra. İnsanız işte, bir şeyi kaybetmeden anlayamıyoruz değerini. Seni kayabettikten sonra anladım. Evet bir kaç kere söyledim dön diye
ama gururum var işte daha fazlasına izin veremezdim. Sen bir dön kelimesi bekliyordun belki de benden. Ben dönmeni. Evet yıl dönümü yaklaşıyor ölümümüzün. Ve benim daha fazla dayanmaya inan hiç gücüm kalmadı. Zaman diyorsun, zaman lazım bana. Bilmiyorsun ki en çok zaman yıprattı bizi. Ben bu zamansızlığın içinde kaybolurken sen zaman istiyorsun. Susuyorum. Gülmeyi özledim seninle, tiriplerimizi özledim. Gamzeni özledim. Çok kişi sahiplendi benden sonra ama kimse sessizce izlemedi. Kimse fotoğraflarına bakıp ağlamadı benim dışında. Ben aşkımı kalbime gömdüm aylarca. Seviyorsan kimse bilmemeliymiş, sen bile bilmedin bu kadar zaman. Ama benim dayanmaya gücüm kalmadı. Sabırsızım bilirsin. Biz birbirimizi tanımıyor muyduk? Neden böyle davranıyorsun? Evet çok kişi üzdü seni. Çok ayrılıktan geçtin. Ama atlatacaksın bunları, inanmalısın bana. Hem biliyorsun ben asla bırakmam seni. Kimse için değişmemeli insan, hazırım değişmeye. Senden sonra değişmedim ben. Değişmeye çalıştım. Ama beceremedim işte. Kime baksam, yokluğuna ihanetti. Kimi sevmeye kalksam, kalktığım gibi oturdum hemen yerime. Dur dedim kendime, yerini bil. Otur oturduğun yerde.


Kimseyi sevmiyorum diyorsun. Yanılıyorsun, buna kendin bile inanmıyorsun tanırım seni. Bir de sinirli birisin, sevgiye ihtiyacın var senin, sevilmeye ihtiyacın var. Ama sahte sevgi değil, ömürlük. İnsanları anlamaya çalışmıyorum ya da tanımaya... İnsanları tanıdıkça nefret ediyorum kendimden. Sen bilmezsin tanıdığın sevdiğin insana yabancıymış gibi bakmanın ne demek olduğunu. Yolda karşılaştığın da hiç tanımıyormuş gibi yanından geçmeyi... Gittiğinde açtığın yaralar kabuk bağladı hep, ne zaman görsem seni gizlice kanadı, sızladı. Ne mi oldu? Bir yıldız seçtim kendime senin ismini verdim, ne kadar özlediğimi anlattım hep. Sonra seni yazmaya başladım, şiir oldun. Şiirim oldun. Sen bir şairle şiirin aşkını bilir misin? Bende bilmiyorum. Seni seviyorum. Seni çok seviyorum. Senden nefret etmek ne haddime, beceremiyorum.


Hoşça kal,
Hoşça kal da yanmasın canım...





Hilal Özcimbit