KAPILARDA KALDIM…
Hayatımızda ne çok kapılar vardır. Bazen iyi,bazen kötü kapılar.Aşk kapısı,evlilik kapısı,iş kapısı,aş kapısı,okul kapısı.
Kapılar vardır ki, içeri ile dışarıyı birbirinden ayıran, mahremiyeti gizleyen.Bana özel, sana özel.Bazen ülkeleri milletleri birbirinden ayıran.
Bazen hayatımızda çarpılır, kapatılır, hiç açmamak niyeti ile. Bazen bekleriz bir kapının önünde kırk yıl .
Bazen, ümit kapıları vardır. Tıklarsak acabalarla dolu, ümitlerimizin kırılmasından korkup, eşiğiden döndüğümüz.
Bazen, önünde çaresizce beklediğimiz, boynumuzu büküp, bir sadaka beklediğimiz.Belki hiçbir zaman açılmayacağını bile bile beklenen çaresiz, kahreden kapılar…
Bazen, açık olduğu halde fark etmediğimiz. Aslında sen görmeden, gözünde perde olduğundan kapalı sandığın, bazen de kapanan ve bir daha açılmayacak ve sen asla görmek istemediğin, kabullenmek istemediğin kapılar.
Bazen, ardında, sevdiğinizi ve sevdiğinizin sevdiğini el ele görüp, yıkıldığınız. O an ki ,sevdiğinizi ,sevdiğinize emanet edip, ardına bakmadan kaçarken, kapattığınız ve asla açmayacağınızı sandığınız kapılar.
Bazen , senin ardından, bir çift göz bakar kapıların ardından sessizce,iki damla gözyaşı süzülür gözlerinden.Belki kal dense kalınacak, hayatlar değişecek, rüyalar gerçek olacak her şey. Oysaki sadece bir kapının ardından bakılmış, korkakça yenilgi kabullenmiş ve suçlamalar kapının kilidi olmuş. Oysaki o kapı yıllarca açık kalmış ama fark edilmemiş, kaybedince kıymetlenmiş, sevdiğini “cücenin kolunda” giderken aklı başına gelinmiştir.
Bazen, anahtarını unuttuğumuz. Hangi anahtarla denersek deneyelim açılmayan, gerçek anahtarını arayan, ama hep yakınımızdakini fark etmediğimiz kapılar. Yüzleşmekten korktuğumuz, hakikatlerden ürktüğümüz,anahtarlar.
Bazen, açmaktan aciz olduğumuz, kim o demeye bile takatımızın olmadığı,vakit ayırmadığımız.İş ,güç derken,hep ertelediğimiz ,daha vaktim var deyip,geç kalınmış kapılar…
Bazen, biz kapıya dönmüşüz farkında olmadan. Duygusuz, sert, ne hayatın anlamı vardır ne de kişinin kendisinin. Ne kapısını çalan vardır, ne de kapının önünden geçen bir ayak sesi…
Evet en son kapı gelir ÖLÜM KAPISI. Bazen hiç arzu etmediğimiz, bazen umutsuzluklarımızda arzuladığımız kapı. Ama biz istesek de istemesek de kendi kendine açılan, herkesin birgün gireceği bir kapı. Bazen güzelliklerin, bazen de acıların yaşanacağı ebedi bir kapı… Tanıdığınız, sevdiğiniz, birlikte yaşadığınız, varlığınızın bir parçası haline gelmiş biri öldüğü zaman, sizin de içinizde bir şeyler ölür. Tabii ki onu özleyecek, içinizde o boşluğu hissedeceksiniz, bu çok doğal. Ama aynı boşluğu bir kapıya dönüştürmek de mümkündür. Ölüm Allah’a açılan bir kapıdır. Ölüm insanlar tarafından bozulamamış tek olgudur. İnsanoğlu onun dışında her şeyi bozmuş, kirletmiştir. Kirletilememiş, el değmemiş, bakir kalan tek şeydir ölüm. İnsanlar onu da bozmak ister ama onu ellerinde tutmaları, sahip olmaları mümkün değildir. Ölümün sayısız, sonsuz sebepleri var. Biz onların hangisinin yolunu kapayabiliriz ki?
Gerçekten de çok can yakan, çok korkutan, ısırıcı olan ölüme açılan yüz pencere, yüz kapı var. Her birisi açılırken gıcır gıcır gıcırdamaktadır.Fakat mal, mülk peşinde koşan, dünya hırsına düşen kişinin kulağı, hırsı yüzünden, ölüm kapılarının o acı gıcırtılarını duymamaktadır.Bedenlerdeki dertler, çeşitli hastalıklar, düşmanların cefâsı, dostların vefâsızlığı, ölüm kapılarının gıcırtılarıdır.
Önemli olan ölüm kapısından geçerken; dünyada bırakacağımız ben büyük eserimiz olan evlatlarımızı iyi yetiştirip,kandil mumlarına dönüştürmek.Evet bizler ölürken sahip olduğumuz yaşam mumumuz, kabir kapısında sönecek ama bu dünyada yaptığımız hayırlı işler yanmaya başlayacak, Dünya üzerinde yaptığımız, yaşadığımız her şey bizim ölümden sonra kabrimizi ya cennet bahçelerinden bir bahçe, ya da cehennem çukurlarından bir çukura dönüştürecek.
Hepinize sağlıklı,mutlu,huzurlu,yarınlar ve tüm kapıların güzelliklere ,iyiliklere,dostluklara ve SEVGİLERE AÇILMASI dileği ile güzel kalınız….

Birgül OTLU AHLAT