Beynimdeki ölümle; ölümün o kadar korkulacak bir şey olmadığını öğrenmiştim bu dehlizdeki yolculuğumla…


Fakat her şeye rağmen hayata bir kez daha tutunmanın sevincini kelimelerle anlatılacak gibi değildir. En son hatırladığım olay şöyle olmuştu; restauranta güzel bir yemek yemiş, sahile bir yürüyüş yapmak için kalkmış hesap verdikten sonra ben dışarıdaki arabamıza doğru giderken Elzem, son anda Cino’nun ardında restaurantın arkasında bulunan bahçeye yönelmişti sanırım Cino, kötü bir haberin kokusunu alıp eylemcinin bomba düzeneğin hazırladığı yere gitmişti!

Ben arabaya atladım ve Elzem’e seslendim “Nerde kaldınız? Orada ne yapıyorsunuz… Haydi, geç kalıyoruz!” soruları sorduğum gibi abranın kontağını çevirdim… çevirmemle kulakları sağır edecek bir patlamayla havaya uçmuştum!

Bombanın patlamasıyla civarda buluna birkaç dükkânın camları parçalanmış, göğe doğru süzülen dumanla birlikte bir bağrışma, bir telaş kopmuştu. Az sonra polis arabaların, ambulansların sirenleri ortalığı yüksek bir devinimle mahşeri çağrışmıştı.

Ambulansa taşındığımda Elzemin yürek yakan ağlamasıyla birlikte kalabalığın mekik diplomasiye karşı bir örgütün bomba eylemini lanetliyordu; ‘eylemin kanlı olması hiçbir eylemi haklı çıkarmaz’ tezi savunarak, olayda yaralı ve ölenlere koşuştuklarını gördüğümde bayılmışım!

Gözlerimi bir kez daha dünyaya açarken, hemşirenin biri şaşkın dolu gözlerle bana bakıp “Gözlerini açtı! Hastamız kefeni yırttı!” sesiyle doktora seslendi. Doktor, sevinerek yanıma gelip “Hoş geldin!” derken hayata bir kez daha merhaba demenin mutluluğu içindeydim.

İlk konuşmam "Elzem nerde?” sorusu oldu. Dışarıda iki gün beni bekleyen dostlarım ve Elzem’e haber salındı. Az sonra Elzem, sevincini dalgalandırarak odama koşup boynuma sarılmış; mutluluk gözyaşlarını uğruma heba ediyordu! Diğer yakınlarım usul usul gözyaşlarını dökerken bir yandan da görmemem için gözlerini benden kaçırıyorlardı; boğazlarındaki sevinç düğümlerinden benden de vardı.


Ben tarifi imkânsız duygular içindeydim; hayatın, ardına kadar açmış olduğu kapıda yeni bir hayata başlamam sahnesinde rolümü beklemeye hazırdım çünkü ‘kefeni yırtmıştım’ hemşirenin dediği gibi…

“Hoş geldin… Güneş güleçliğinden Yeni bir bahar, yeni bir hayat bizi bekliyor!” dedi Elzem.

Ve Elzem, benim vazgeçilmezim olurken ben de onun zaman makarasında rol arkadaşı olacaktım; geriye dönen zaman makarasının ileriye doğru tekrar dönmeye başladığını duyumsarken dehlizlerdeki yolculuğumun sonunda esrarlı ışığın bir hayatta dair ışık olduğunu düşünürken gayriihtiyari gülümsüyordum…

SON


“uzun bir yoldan gelen
tedariksiz katıksız bir yolcuyum
yaralı yarasız sevdalardan geçtim
koynumda bir beyaz kağıt boşluğu
her şeyi anlattım
olan olmayan acıtan sancıttan
bilsem ki sana varmak içindi
bütün mola sancıları
bütün stabilize arkadaşlıklar
daha hızlı koşardım
sever adım gelirdim
gözlerinin mercan maviliğine

sana bakmak
suya bakmaktır
sana bakmak
bir mucizeyi anlamaktır…”


Şiir: Yılmaz ERDOĞAN “Anladım” şiirlerinden



Deman RONAHİ/ Dehlizlerde Yolculuk /2013


TEŞEKKÜR: Dehlizlerde yolculuğumda beni yalnız bırakmayan değerli dostlarım; Sevgili Terdem, Sevgili Şairziye, Sevgili Rezber, Sevgili Edip/Ahmet ve Sevgili Emine Uysal’ a TEŞEKKÜRLERİMLE...

Ayrıca okuyan/ okuyamayan tüm Edebiyat defteri ailesine teşekkürlerimle...