Esrarengiz not

Herkesin bir amacı olduğu gibi her nesnenin de insan hayatında önemli bir yeri bardır.

Gizemli notu yazanın bir amacı var mı bilmiyorum fakat onu tanımak isterdim doğrusu. Garip olan o yırtık kağıt üzerindeki notun gün be gün değişmesi, beni iyice bunaltmıştı ve tabi ki ürküttü de. Notu aldığım ilk gün üzerinde
“Bu notu okuyan her kimsen, uzaklardaki aşka bir mektup yazman dileğimdir”

Dün gene baktım bir başka, bugün ise
“Bu notu okuyan her kim isen uzaklardaki ışığa yönel” diye yazılmış olarak buldum!

Şaşkınlığımı anlatmam imkânsız! adeta şok içindeydim. Belki ilk gün notu okurken ruh halimle beklentimin uydurduğuyla okumuştum, kim bilir? Işığı, aşkla karıştırma ihtimali de yok değil.

Tabii yıllarca kırılgan, saydam camlar gibi kırılmıştım her ihanetten aşkın… Dost bildiklerim bir avuç parasına “ne alırsan bir liraya” beni har vurup harcadıklarının kahpeliklerinden Çin pazarına dönünce adımız; kendimi buralarda bulmuştum… İnfilak! Kaçışta.

Sıradan gündelik depolayan beynim yalnız kalmanın sıra dışlılık cenneti vaat ediyordu uzaklara kaçış eylemlerimle…

Turuncu-mor karışımlı bulutlar gökyüzünde süzülerek karadan denize doğru bir avuç rüzgârın sırtında usulca ilerliyordu. Bana yılarca aş veren balıkçılar her zaman ki gibi ağlarını hırçınca denize indirdiklerini uzaktan görüyordum.

Cino’m apansız ulumalarına bir kederi saklayarak bana ifadesizce bakınca, kendimi düşlerden buldum “Kim olabilir? Neden sadece bir not? O da benim gibi yalnızlardan mı?” Sorularıyla meşgul olmuştum.

Uzaklar/ Kaçış/ Dağlar/ Denizler/ Ve Gizem, kelimeleriyle insan kitaplar dolusu hikâyeleri, şiirleri yazabiliyordu fakat bunların yanında bir insan nasıl olur da kendine hapis olmaktan kurtulamıyor? Veya kendini yakında/iyi tanıyamıyor?

Az sonra sırtıma yağmur damlaları değince yarı düşsel düşüncelerimden uyanıvermiştim.
Cino, iri gözleriyle meydan okumuş “eve kadar benimle koşmaya var mısın” der gibi bana bakmıştı. Ve ikimiz on dakikalık uzaklığı olan evimize koşmaya başlamıştık; bense en çok içimdeki yolculuğun asla sonu olmayan bir dehliz olduğunu düşünerek sağanak karamsarlığı altındaydım.

Eve vardığımızda koyu bir sessizlik, ağırlıklı bir korku ve şimdiye kadar hiç duymadığım bir sızı, yüreğime çöreklenmişti! Kötü bir şey olacağının belirtisiydi; bu daha önceleri de olmuştu. Tedirgin bekleyişimin birkaç dakikasından sonra iki el silah sesi! bum bum!

Ses, karşı uçurumun yamacına çarparak bulunduğum körfezin dik ve sarp kanadına yankılanarak işitmemize neden olmuştu. Az sonra sıcak yuvalarından neşeleri huzursuz olmuş tüm deniz ve karasal kuşlar havalanmıştı!

Cinom’la nefes almadan sesin geldiği yöne doğru koşmaya başlamıştık, sanırım bulunduğumuz kıyının batı tarafında gelmişti bu ses. Ayaklarımın altında yuvarlanan mıcırlara aldırmadan koştuk; bazen dik, sarp bazen de inişlerde koşarak kıyıya paralel uzanan bir yarda bakarken az ilerde denizde, küçük ama pahalı bir yat duruyordu, öylece nazlı nazlı sallanırken biz devasa bir ağacın ardına saklandık Çünkü hemen gidip bakmak gerekiyordu fakat suç ihalesinin üstümüze kalmasından korkmuştum.

Ne gelen ne giden vardı ve merakım gittikçe artıyordu, akşam koyuluğu iyice çökmüştü; gökte sürekli renk değiştiren bulutlar sanki garip bu olaya kızgın gibi görünüyorlardı. Cılız ay ışığında yakamozlar dansa başlamışlardı bile akşamın bu geç saatlerinde. Cino, fırıl fırıl dönen gözleri, harıl harıl çalışan burun deliklerinden kan kokusunu almıştı; çünkü ikide bir acı acı ulurken bir yandan da başıyla beni çekiştiriyordu. Gidip bakmalıydım…


Devam edecek

Deman RONAHİ/ RÜZGARLA GELEN MEKTUPLAR