Tiyatro, yaşadığı dünyanın yanı sıra ikinci dünyasıdır insanın. Bugün bu gerçeği gördüklerimle daha iyi anladım.
Türkçe öğretmenimiz, okulumuz için öğrencilerinin katılımıyla hazırladığı, buram buram emek kokan bir oyunun provasını yapmak için tiyatro salonuna inmemizi söyledi. İndiğimizde kendimce bir koltuğa oturdum ve etrafıma bakındım. Öğretmenimiz oyunda yer alan öğrencilerin adlarını listeden okuyarak yeni gelen kiralık kostümleri dağıtıyordu. Her bir öğrencinin yüzündeki heyecana, yeni bir dünyaya adım atma sevinciyle dolan gözlerine tanık oldum. Burunları kostümlerinin mis gibi yeni kokusuna yelteniyordu.
Kostümlerin poşeti, çocukların onları kalbine bastırarak ’’benim’’ dercesine sahiplenişleriye hışırdıyordu. Öyle bir gülüyordu ki çocukların yüzü, gamzesi olmayanların bile gamzesi vardı artık. Yüzünde yayılan bu tebessüm benimde gülümsememe neden oluyordu. Kendimi tutamıyordum...
Öğretmenimizin öğrencilere ’’kostümleri kaybetmeyin’’ diye tembihleyişi, öğrencilerin küçük bir çocuğun babasına ’’söz babacığım... bu oyuncağı aldıktan sonra başka oyuncak istemeyeceğim’’ diye söz verişi gibi kaybetmemek için akıllarına yalvarışlarıyla karışan sevinç duygusu beraberinde ’’tamam öğretmenim’’ diyişleri...