O çiçeği dalından ben koparmadım.
Elime düştü ansızın.
Çok mu yorulmuştu yaşamaktan ya da ısınmak mı istemişti avcumda bilmiyorum. Kıyamadım yere atmaya.
Önce kokladım.
Farklıydı rayihası.
Böylesiyle ilk kez karşılaşmıştım.
Çiçek bahçelerini çok severim ben.
Sık sık dolanırım aralarında.
Bülbüllerin üstüne tünemediği güller de vardır mesela.
Onlara şakıyamam ama okşarım yapraklarını, severim.
Ve koparmam dalından.
Sabahın kör vakti çiy taneleriyle güne uyananları başka severim.
Ne güzeldir onların ağlamaları!



Onun avcuna düşmek istememiştim.
Şiddetli bir rüzgar esti ansızın.
Uykumdan uyandım.
İlk gördüğüm …
Hayır, hayır!
Bir ses duydum önce.
Farklıydı.
Dinlemeye koyuldum.
Bir şarkı değildi mırıldandığı.
Sürekli değişiyordu tonu.
Kulak kesildim.
Meraklıyımdır biraz seslere.
Çevremdeki varlıkları sesine göre sınıflandırırım.
O farklıydı.
Hiçbir sınıfa koyamadım.
Onun için ayrı bir dosya açtım zihnimde.



Aslında ben de üşüyordum güneşe rağmen.
Her zamanki tedbirsizliğimle yine ince giyinmiştim.
Aklım soğuktan sızlayan ayak parmaklarımdaydı.
Ta ki o ağacı görene kadar.
Meraklıyımdır biraz.
Yanına yaklaştım.
İncelemeye değer bir ağaçtı.
Bu tanımlama eksik kalacak sanki.
O, şu ana dek gördüğüm en farklı ağaçtı ve çiçekleri göz alıcıydı.
Kopartmak istediysem de birini, yapamadım.
Bir çiçeği dalından koparmak, eksiltmektir hayatı.
Sevdiğin bir tabloyu sandığa kilitlemek gibi!
Güzellikler hayatın ziynetidir bana göre.
Herkese ait olan bir ziyneti takmam kulağıma, boynuma, bileğime.
Neyse…
Ben sadece tanımak istedim ve ısıtmak ayaklarımı.






devamı...
gelecek umuyorum:)