Yazılarınıza bir bakayım dedim, ilk çeken bu oldu, galiba başlıktan.
Abi, içerik mükemmel ve çok benzer bakış açılarına sahibiz bu günlerle ilgili. Yıllar önce bir 14 şubatta yazılmış gördüğüm kadarıyla. Böyle şeyler bana hep iki yüzlüce gelmiştir. Doğum günlerinden de çok hazzetmem ve hayatımdaki insanlar da bu beklentiye girmezler, bunun sinyallerini önceden veririm. Kıt aklımızla zaman hakkında ne biliyoruz ki bir döngüyü kutluyoruz. Hem yaşama inmek bir düşüş bana kalırsa. Nesneleşmek! Nesini kutlayayım ya da kutsayayım? Ego ile doğrudan bağlantılı sanki böyle şeyler. İçinden gelmeli insanın böyle şeyler.
Vakti ile çok değer verdiğim bir insan vardı hayatımda. Emeği de çoktur hani bende. Allah O'nu mutlu etsin. Bir akşam kafam göğsünde yatıyorum, kalbinin atışlarını duydum. O ritimde insan olduğumuzu, öleceğimizi hissettim. Kendi ölümümden zerre korkmadım. O'nun o güzel bedeninin toprakla bir olacağını hayal ettiğimde gözlerim doldu, koluna damladı. ''Ne oldu,'' diye sordu, hiç gizlemedim, dedim böyle böyle. Kafama bir sarıldı, Annemin öyle sarıldığını hatırlayamadım düşünsem de çok. Ertesi gün hadi gezelim diye bir avmye götürdüm. Bildiğiniz sıradan ötesi bir gündü. Rahat bıraktım, kendim için bakıyormuş gibi yapıp, bir ayakkabıyı eline aldığını gördüm ki zevkini de bilirim. Baya baya da lüks bir mağazadayız. Kasiyer kıza durumu anlattım, 37 ve 38 numarası var mı diye sordum, kız ''var'' diyince ödemesini yaptım. Gittim yanına ve o ayakkabıyı aldığımı söyledim, denemesini, uygun olanını almasını istedim. Gözlerini hiç unutamam. Zaten kocamandı. Hani bana Annemden daha sıkı sarılan bir kadına, Babasının almayacağı kadar pahalı bir ayakkabı almak istedim sadece. Asla karşılık olarak değil. Bir iz bıraksın istedim. Madde nedir ki, para nedir ki; önemli olan feda etmektir. O zamanlar da paradan başka feda edecek bir şeyim olmadığı için onu yapabildim sadece. Ama gel gelelim ki benim eşek kafam iyi bakamadı. Hiç hileye kaçmadan söyleyebilirim ki o zamanlar hiç büyümemiştim. Bilemedim.
Hediye olsun diye hediye çok yapay geliyor bana. Ve gaz almak gibi, karakterime çok ama çok ters böylesi. Ama insanlar bizden rollere uyum sağlamamızı istiyor. Şimdi büyüsem de hala uyumlu bir adam değilim.
Saygılarımla Abi...

Günümüzün sevgi anlayışını özetlemiş yazının başlığı. Dilde söylem yeterli mi? Bu söylemi tavır ve davranışlar desteklemez mi? Gerçek sevgiler daim olsun çevremizde inşallah.

Yüreğinize, emeğinize sağlık. Saygılarımla...

Yazdığınız her şeyin bire bir yanındayım. Bizim hatamız seviyorum deme alçaklığı. Sevgi tavır ile ifşa edilirse vardır.Bu da ancak sevmeyi hedefleyen de olur. Her fırsatta elimize bir silah tutuşturuluyor.Ve hedefler veriliyor. Silahı kullanmak zarururet nerede kullanacağımız ise iradaemizle ilişkili.Bahceye giren domuzu vurmak dururken.O silahla komşuyu vurmanın ne anlamı var. Silahın emelleri doğrultusunda kullanılmadığını görenler huyunu terk edecektir.Bence Zararın kara dönüştürülebilmesi mümkündür. Bunu anlatmak belki mümkün olmasada.
Kasten öyle başladım Kardeş.:):):):..Kimse akıllıyı dinlemiyor. Deliden hikmet.Ölüde medet umar olduk.Hoş sefa geldiniz.

yeğinadnan tarafından 2/14/2013 12:55:41 PM zamanında düzenlenmiştir.

tövbe yarabbim o nasıl cümle, bedduayla başlattın ki yazıyı okuyan anında bela okudu :-)
fikrimdir asla kutlamam kutlatmam etrafımdakileri de örgütledim kızıl komünist olacam büyüdüğümde anti emperyalsit anti kapitalist ve de anti amerikancı
sevgiden bi haber çıkar çatışmasıyla birbirini yiyip hediyeleşer günü kurtarıp ardından sıkıldım yoruldum deyip yüzük atan nişanlılar kanımdan dahi olsa rahemt okumam dilimle oyarım gözlerini
diilendirilen sevgi sabun köpüğüymüş bunu hergün görüyorum etrafta
yazık yazık çok yazık "BİR İNSAN ÖMRÜNÜ NEYE VERMELİ" diyor ya ozan ne güzel ne isabetli bir sorudur
onun bunun ifadeleriyle sözleriyle ne kadar sevdiğini duygusunu nefretini ifade edebilir ki insan senin gözlerinle ne kadar baksamda ne kadar anlarım dünyanı rengini, kokusunu